De koude kant

Vandaag gingen we dan echt naar Porto Moniz. 12.000 jaar geleden stroomde daar lava de zee in. Door het koude water stolde de lava in de grillige rotsformaties die inmiddels in gebruik zijn als de zwempoelen waar Porto Moniz beroemd om is. Maar vandaag zat dat zwemmen er niet in: het was aan deze kant van het eiland 12 graden en er stond een felle noordoostenwind. Leverde wel mooie plaatjes op.

Een stukje vrij letterlijk boven Porto Moniz ligt een fraaie levada, de Levada da Ribeira da Janela. Het begin van deze wandeling was nogal parkachtig met hortensia’s en Afrikaanse lelies - niet tot nauwelijks nog in bloei helaas; daarna werd het een ruiger laurierbos met mooie rotswanden vol roze madeliefjes en mosjes in alle kleuren. Na ruim anderhalf uur lopen kwamen we bij de onvermijdelijke tunnel (klein kwartiertje) waarachter de waterval verstopt zat. 

De wandeling was vrij populair: veel Duitsers en Fransen, ook wat Nederlanders deze keer, en een kwartet Portugese meisjes die voor de gezelligheid een muziekje uit een van hun telefoons lieten schallen tijdens het kletswandelen. Ach, als je hier woont dan ken je die vogelgeluiden inmiddels wel.

Tijdens het eten op het terrasbalkon van ons favoriete restaurant Sol Poente (= ondergaande zon) genoot ik van het (geluid van het) optreden van Orquestra Impeatriz Sissy. Het bleek een orkestje met drie zangeressen, twee zangers en twee dansparen; dat alles zagen we pas toen we er bij het laatste nummer langs liepen op weg naar ons hotel. Er kwamen allemaal musicalliedjes voorbij, van Grease via Jesus Christ Superstar tot Mamma Mia. En Willem zat het uur dapper uit.