Topdag

Als je de Pico Ruivo (1862m) hebt gedaan, mag je de zustertop Pico Arieiro (1818m) niet overslaan en je kunt er met de auto komen. Volgens de webcam - altijd checken voor je hierheen gaat, zegt het boekje - lag deze piek vandaag in de zon.

De weg ernaartoe echter niet; het bos waar we doorheen reden was bovendien weer zwaar bemost, dus alle zag er sprookjesachtig uit in de dichte mist. Het was wel oppassen geblazen met het tegemoetkomend verkeer: grote bussen vol passagiers die hun hoogtepunt van vandaag al gehad hadden en kleinere busjes die hun mountainbikers zojuist gelost hadden.

De top met het NAVO-radarstation lag volgens plan in de zon en het uitzicht op de andere toppen was grandioos en zeer afwisselend. Met elke wolkenflard was er weer een nieuw panorama. Je kunt vanaf deze piek naar die andere wandelen, een pittig pad voor de geoefende wandelaar zonder hoogtevrees. Maar je kunt er ook een klein stukje van lopen, bijvoorbeeld naar het uitzichtpunt ‘Ninho da Manta’, het nest van de buizerd - volgens Meneer Boekje een wandelingetje van een kwartier.

Toen ik na een half uur 200 traptreden naar beneden had afgelegd en nog niet op de helft bleek, vond ik het echter wel mooi geweest; ik had die 19km van gisteren ook nog niet verwerkt. Maar Willem ging natuurlijk gewoon door, en hij werd beloond met tenminste 1 sneeuwhoen op zijn pad.

Ik deed weer een half uur over de terugweg, en dat was echt niet vervelend. Het uitzicht bleef mooi, en de mistvlagen hielden het spannend. Soms zag ik het pad naar beide kanten niet meer. Naast het radarstation stonden warme bankjes waar je voor een plekje de strijd moest aangaan met madeirahagedissen van allerlei kleuren en formaten. Ik won, en kon lekker een half uurtje de krant lezen in het zonnetje.