De Groene Ketel

Een dubbele wandeling vandaag. Vanwege wegwerkzaamheden konden we de beoogde wandeling niet anders bereiken dat met een voorprogramma. En dat voorprogramma was de zgn. “caminho para todos”, een pad voor iedereen. En iedereen was ook op dat pad dus.

Gelukkig was het pad erg breed zodat de bussen Fransen en Duitsers er goed op pasten. Daarnaast was het pad erg modderig, ongeveer zoals bij ons de ruiterpaden eruit zien. Dat was wel jammer van al die keurige kaki en grijze pantalonnetjes, en ook madames beeldige blauwe mocassins zullen nooit meer hetzelfde zijn.

De groepen lieten we al snel achter ons en toen konden we genieten van de enorme varens, de eiken, esdoorns en laurier, en natuurlijk onze favoriet: de eucalyptus. De bomen waren buitengewoon aaibaar door alle mossen en lichen - ja, het is hier vochtig.

Na een ruim half uur bereikten we het startpunt van onze tweede wandeling, de Levada do Caldeirao Verde, een van de mooiste levada’s van Madeira. De levada zelf is uitgehouwen in de rotswand i.p.v. opgemetseld. En het is verbazingwekkend te zien hoe bomen en struiken uit de verticale rotswand klimmen. Ook hier weer vochtige vegetatie, en een bijpassend pad.

Sommige stukken van de route waren nog geen 30cm breed, dan is passeren best een dingetje en ben je blij met een hekje voor de afgrond. We hadden bovendien vier tunnels op de route; de laatste was zo laag dat we er als kromme kabouters uitkwamen allemaal. Afwisseling genoeg dus.

Eindpunt van de route was de Groene Ketel. Dat lijkt de naam van een café, maar is een rijkbegroeide vulkaankegel (caldera). Daarin stortte enkele watervallen zich langs de steile rechte wanden in een prachtig smaragdgroen meertje. Het was het klunen door de modder zeker waard.