In de wolken

Een groot deel van Madeira ging vandaag gebukt onder een wolkendek dus wij dachten slim te zijn door naar de hoogste top te gaan. De Pico Ruivo zou met zijn 1862 meter toch wel boven de wolken uitsteken. Helaas...

De wandeling naar de top was wel bijzonder. We liepen voortduren in de wolken en die zijn vrij nat. Maar tegelijkertijd deed de zon erg zijn best door die wolken heen te komen. Dat lukte soms even en dan voelde dat aangenaam, als je tenminste uit de wind liep. We hadden wel pret bij de diverse bankjes die gericht waren op het vandaag (gisteren, eergisteren) onzichtbare uitzicht; met foto’s van dergelijke plekjes in diverse landen kan ik inmiddels wel een verzamelalbum vullen.

Na anderhalf uur hadden wij in 2km zo’n 180 meter geklommen over een plezierig pad - een ‘easy walk’ volgens het boekje. Toen hadden we nog 90 meter voor de boeg via een zeer steile trap. Op dit beslispunt staat de Casa de Abrigo, een berghut uit 1939 met min of meer droge bankjes in de af en toe zon, dus mijn keus was snel gemaakt. 

Zo zat ik met een paar andere angsthazen een uurtje te turen naar de berg die onze helden aan het beklimmen waren. Soms trokken de wolken om de top even weg, en gingen we op goed geluk zwaaien. Willem kwam na dat uurtje zeer voldaan beneden; het uitzicht was erg fraai geweest, al was het op de top slechts 5 graden door de koude wind.

De terugwandeling was een stuk aangenamer: de wolken waren op onze hoogte inmiddels vrijwel verdwenen. Wij liepen er nu boven, in het zonnetje, en met zicht op een bijzonder mooi schouwspel aan beide kanten van de bergrug waarop ons pad bleek te lopen. Ook de diverse Fransen vonden het uitzicht très jolie en de vele Duitsers zelfs herrlich, hetgeen ‘glorieus’ betekent.