De kliffen in het oosten

Richtten we ons de eerste vakantieweek op het westen van Madeira, de tweede week komt het oosten aan de beurt. We gingen vandaag meteen maar naar het oostelijkste puntje, Ponta de São Lourenço. De aarde is hier woest en ledig, de wind gierde om ons hoofd, en af en toe kwam er een natte nevel voorbij. Heel koud was het overigens niet.

We begonnen daarom toch maar aan de wandeling van 8km, en velen met ons. Volgens het ene boekje was de wandeling middelzwaar, het andere boekje noemde hem ‘easy’. Ik hield het bij het eerste uitzichtpunt (na 3km) voor gezien. Dat was wel een schitterend uitzichtpunt overigens: een schuimende zee en bizarre rotspunten in diverse kleuren.

Toen begon ik voorzichtig aan de terugweg over de keiige trappen. Mijn stuitje is na mijn val van vrijdag gekneusd of gebroken, dus traplopen naar beneden is een teer punt. En naar boven was het nooit een feest. Een mens leidt wat af op vakantie 😂

Willem klom nog wel een bergje door, hij wilde de smalle landbrug graag meemaken; was de moeite waard, er zijn foto’s van. En ik amuseerde me op de terugweg met het turen door de verrekijker naar Willems vorderingen en vooral het aanschouwen van de vele collega-wandelaars. Teenslippers, hoe verzin je het.

‘s Middags pakten we de botanische tuin in Funchal nog even mee. De planten stonden er fraai bij, prachtig uitzicht ook. Maar aan de randvoorwaarden schortte nog wel het een en ander; we hebben levadawandelingen gelopen die beter waren onderhouden. De oplossing voor de vele gaten en kuilen: hekje ervoor, touwtje erlangs, of gewoon niks - betalende bezoekers moeten zelf maar uit hun doppen kijken. Ook hier geldt: teenslippers, hoe verzin je het.