Witte stranden

Los Ajaches in het uiterste zuiden is het vroegst bewoonde gebied van Lanzarote. Ruim voordat Lanzalotto Malocello hier in 1312 aan land kwam woonden er al mensen in grotwoningen. Er wordt nu wat archeologie mee bedreven, dat wil zeggen dat er een traliewerkje voor/over de grotingang zit en dat er een bord staat met ‘archeologisch onderzoek’. Het gebied van deze vondsten is vooral bekend om de mooie witte stranden: Playa Blanca.

Zo heet ook de toeristische nederzetting, waarbij het grappig is te zien dat hoogbouw verboden is op Lanzarote (max vier woonlagen, net als in Abcoude, met dank aan de Vereninging tot Behoud van het dorpse Karakter). De bouwsector heeft daar echter wel iets op gevonden: ze werken in de breedte… Wij lieten het plaatsje in ons geval rechts liggen en kozen het wandelpad bovenlangs de diverse baaien tot aan Kaap Papagayo. Mooie blauwe oceaan, honderden (nee echt) windsurfers, kajakkers zelfs. 

Op ons keerpunt was zowaar horeca, heel wonderlijk: twee restaurantjes waarvan er eentje best druk was terwijl de ander nauwelijks klanten had. Snoeiharde muziek hadden ze allebei, dat kon het niet wezen. Bij de stranden zagen we iets vergelijkbaars. Het laatste strand, Playa Papagayo, was afgeladen; Playa Mujeres, ons begin- en eindpunt, was juist rustig. Met dat laatste strand was nog iets bijzonders aan de hand: de rechterkant werd bevolkt door voornamelijk jonge gezinnen in badkleding, aan de linkerzijde lagen bijna alleen mensen van onze leeftijd en/of postuur zonder badkleding. Lekker hoor.

Op de terugweg stopten we nog even bij de zoutpannen, de Salinas de Janubio. ‘Een mooi schaakbord met verschillende kleuren’, zegt het boekje. Dat heeft te maken met de hoeveelheid water per zoutpan. Er was een winkeltje waar ze potjes zout verkochten, en ook ijsjes. Na een paar hapjes waren we het er al over eens: voor ijs moet je in Italië zijn. Al is het weer hier waarschijnlijk beter: 25 graden, mensen!