De Witte Ketel

We hebben een wandelboekje voor Lanzarote en die (35) wandelingen zijn er in drie smaken: gemakkelijk, tamelijk moeilijk en moeilijk. Die laatste zijn alleen voor ‘ervaren bergwandelaars met een goed oriëntatievermogen‘ dus die laten we om diverse redenen buiten beschouwing. De middelste zijn voor ‘tredzekere bergwandelaars’ en met mijn loopstokken dacht ik dat wel te zijn.

Wij kozen uit onze bundel route 19: een wandeling van 10km rondom de Caldera Blanca, de witte ketel. Volgens het boekje doe je daar dik drie uur over, dat is bij ons meestal het dubbele. De wandeling was prachtig, over een puimstenen pad dwars door het rijkelijk bekorstmoste lavaveld uit 1730, met uitzicht op diverse (dode) vulkanen. Het was druk met wandelaars, over het algemeen rustige gezelschapjes, afgezien van twee luidkeels bellende françaises en vier Britse meisjes met een fijn muziekje op.

Nadat we de Witte Ketel hadden ‘gerond’ via de Camina del Islote konden we over een oud herderspad omhoog naar de kraterrand (458m). Die herders waren vast jonge atleten, voor deze prepensionado bleek het al snel te veel. Dus terwijl Willem als de jonge god die hij nog steeds is de berg op hipte, sjokte ik het eerste stuk helling weer af en de camino terug tot het punt waar Willem naar schatting de heuvel af zou komen; we hadden daar op de heenweg een klimpaadje afgekeurd. In het zonnetje met een appeltje op een fijne steen las ik een uurtje - leve de compacte e-reader - tot ik mijn held de weg af zag marcheren; hij was op een ander punt naar beneden gekomen… 

Toen was het nog 2,5km klunen door de lavavelden. Het landschap was nog steeds fraai, maar ik moest nu zo focussen op de keien en het grind dat ik er maar matigjes van genoot. Ik had zelfs het gevoel dat de parkeerplaats steeds een veldje opschoof. En Willem had nog wel, heel lief, de auto dicht naar het beginpunt gereden, zodra hij in de bewoonde wereld was. We hadden er inderdaad zes uur en een kwartier over gedaan. Het bier en de regendouche in Casa de Hilario hadden we dus wel verdiend.

Voor het diner staken we de straat over naar La Bodega de Santiago. Het verschil met gisteren kon niet groter zijn. Betaalden we bij Bar Stop €23 voor twee grote bieren, twee dagschotels en twee koffie, bij de overburen betaal je dat alleen al voor een hoofdgerecht. Een uitstekend hoofdgerecht, dat dan weer wel. En op het terras (oké, met een jasje aan).

Morgen naar het strand, want het wordt een zonnige dag en 25 graden!