Woestijndieren

Ons hotel heet Casa de Hilario, het huis van Hilario dus, en sinds gisteren weten wij dat deze Hilario een kluizenaar was die in de 19de eeuw hier in de Vuurbergen leefde, onder een vijgeboom en met zijn kameel. Waarschijnlijk was die kameel een dromedaris, want in de 15e eeuw voerden de Spanjaarden de zgn. Majorero-dromedaris in en die doet het hier goed. 

Ooit werd het beestje ingezet bij het omploegen van de vulkanische grond voor de wijnbouw, tegenwoordig is een tochtje op zijn rug een populair toeristenuitje. En hij figureert, al dan niet verlicht, op diverse rotondes rondom ons dorp. Omdat ik sinds Jordanië (zie blog 2013) op geen enkel beest meer wil rijden, gingen wij op eigen voeten wandelen en ook nog eens aan de andere kant van het eiland.

De oostkant van Lanzarote is minder spectaculair dan de westkant. De lava ligt daar al wat langer dus er ligt meer op. Leuk is wel de woestijnige uitstraling: zandkleurige vlakte met stenen en struikjes; dankzij de twee regendagen waren die opvallend groen. Zelfs de woestijnsprinkhaan liet zich zien.

Dit is ook de kant van de grote hotels en de appartementencomplexen; elk jaar komen hier drie miljoen toeristen, die moeten ergens blijven. Triest om te zien hoe veel projecten sinds corona stil liggen. We merken dat ook in ons eigen dorpje Yaiza: veel horeca is vaak of altijd gesloten, andere zaken zijn korter open of gebruiken nog niet de helft van het pand.