Instagrammable

Instagrammable, dat had je vroeger niet. Toen wij in 1989 op Lanzarote waren hebben we het natuurfenomeen Las Grietas (= de scheuren) dan ook gemist. In die fotogenieke kloofjes zet iedereen elkaar op de foto in fraaie poses en velen hebben zich er ook nog eens mooi voor aangekleed of rijkelijk met zilver omhangen. 

De eerste kloof is het diepste en het fraaist, daar gebeurt het eigenlijk allemaal. Daarna gaat de teenslipperbrigade snel terug naar de auto. De Vrienden van Natuurfenomenen lopen nog wel een rondje langs de andere ook fraaie maar iets minder spectaculaire kloofjes. Deze minicanyons ontstonden toen de vulkanische platen van Montaña Blanca scheurden. Heel bijzonder om te zie hoe de elementen een soorten elfenbankjes heeft uitgeschuurd.

De strandnestpicknick van gisteren was goed bevallen, dus we zochten en vonden iets vergelijkbaars aan de zuidwestkust. Een zwart strand deze keer, en met poeltjes waar zowaar wulpen en strandpleviertjes aan het fourageren waren. En soms een grote libel, maar die liet zich niet vastleggen.

Uit eten in Yaiza is niet gemakkelijk. We hebben nu drie restaurants die geregeld open zijn, maar voor de variatie reden we vanavond 8km naar Puerto Calero, een klein kustplaatsje met een boulevardje. En daar zaten zeker tien restaurants naast elkaar, een wonderlijke verzameling: een Italiaanse pizzeria, een Ierse pub, twee Indiërs, een sushi-bar, twee grillrestaurants, en wat mediterrane dingetjes. De pizza was pico bello. En morgen weer naar de buren.

(Gisteren bij ‘de Mexicaan’)