Natuurfenomeen

Wonderlijk hoe een natuurfenomeen vervalt tot decorstuk. Van de grote waterval in het natuurpark Krka maken de meeste mensen een foto terwijl ze er met hun rug naartoe staan. Deze Skradinski Buk verdient beter; het is immers de langste en meestbezochte waterval van Kroatië. Iedereen was er dan ook vandaag.

We begonnen om 9:30 uur tegelijk met de jonge gezinnen en sportieve stellen (jawel), en vanaf 11:00 uur kwamen er letterlijk busladingen over de plankieren aangesloft achter een jongeman met een blauw vlaggetje of een juffrouw met een wit bordje. Om 12:30 uur was het leed weer geleden; de rondwandeling in het park is namelijk maar 4km.

Was dit park mooier dan Plitvice? Zeker niet, al hadden we nu wel beter weer. En dat kwam met name de kleine vliegende fauna ten goede: die houden (ook) niet van regen. En omdat elke weidebeekjuffer, keizersmantel en bruine korenbout - ik verzin ze niet - recht had op een fotoshoot deden wij ruim vier uur over die rondwandeling van 4km.

Na ons rondje konden we nog net inschepen voor het boottochtje van 15:00 uur. Volgens boekjes, folders en website is een kaartje bij de prijs inbegrepen maar de praktijk is anders. En het was weer een (administratief) avontuur. We betaalden voor het tochtje dat twee uur zou duren; een snelle berekening leerde ons dat we dan om 17:00 uur terug zouden zijn. Met nog een hapje eten onderweg betekende dat mooi voor het donker thuis. Van enige straatverlichting is hier namelijk geen sprake. Van wegbewijzering ook nauwelijks.

Nadat we het eilandje Visovac hadden aangedaan (met klooster, mooi hoor) zette de schipper koers naar de noordelijkste waterval van het park, Roski Slap. Dus wij dachten: dat wordt keren en wegwezen, want het liep al tegen vijven. Maar niks hoor. De schipper legde aan en zei dat we om 18:00 uur weer terug zouden varen… Ach, het is vakantie, er was bier en ik had bij een gebocheld vrouwtje gezouten amandelen gekocht dus we vonden het wel best.