Oeps

De dag  begon goed. We haalden soepeltjes de ferry van 10:15 uur naar het eiland Cres, en daarvandaan waren we de op een na laatste auto die nog mee mocht op de ferry van 12:15 uur naar Istrië. Beide tochten waren een leuke afwisseling van de autowegen. En we waren mooi vlot op ons laatste Kroatische adres. Hier zouden we maar liefst vier nachten blijven in een ruim appartementachtige kamer op de tweede etage met terras en zeezicht. 

Hoewel duistere wolken zich samenpakten en het ook begon te rommelen in de lucht gingen we toch naar het zwembad - een heuse infinitypool. Er vielen al wat regendruppels toen ik het water inging. En die druppels maakten ook het terras nat en glibberig, dat had ik niet door toen ik uit het bad stapte dus ik ging onderuit: mijn rechtervoet slipte en ik viel achterover op mijn linkerbeen dat dubbelklapte. Dat deed pijn, erg veel pijn.

Onze gastvrouw kwam aan met een coldpack, maar ik wilde alleen maar naar bed met een pijnstillertje. De loopstok die ik voor heel andere doeleinden bij me had bewees goede diensten, en ik kwam zelfs de trap op. Dan zal er wel niets gebroken zijn toch? Maar toen ik in bed lag voelde ik in mijn kuit dingetjes bewegen die daarvoor nooit bewogen hadden. Leek ook Willem niet goed.

Zo zaten wij dus om 16:00 uur met mondkapjes op op de eerstehulpafdeling van het ziekenhuis te Pula, tussen dertig andere wachtenden in diverse gradaties van zieligheid. Niemand is aardig, niemand spreekt Engels en we wisten niet hoe lang het zou gaan duren. Lang, dat leek wel zeker. Om 17:00 uur mochten we naar de zgn. triage waar mijn verhaal met matige belangstelling werd genoteerd. En toen weer terug naar de wachtkamer.

In de vele uren die volgde kwamen er mensen bij, gingen er mensen weg, die kwamen dan weer terug, en gingen weer weg, en kwamen soms nog een keer terug. We hadden onze e-readers mee gelukkig, want pas om 21:15 uur was ik aan de beurt voor de tweede triage. Daar kreeg ik een verwijsbriefje voor de röntgenafdeling. Ik had intussen een van de drie aanwezige rolstoelen veroverd, want die einden schuifelen met de loopstok dat was het niet. En alles hinkt, schuifelt en mankepoot hier; dar wordt het personeel niet koud of warm van.

De röntgenafdeling was de volgende oefening in geduld. En toen om 22:00 uur de foto’s dan eindelijk waren gemaakt - er waren twee mensen voor mij - konden we weer naar de eerste wachtkamer om eh… te wachten op de uitslag. Even na 23:00 uur mocht ik dan naar de volgende deskundige en wat we al vreesden is waar: ik heb mijn kuitbeen gebroken. Dat betekent tenminste tien dagen gips (ging er meteen om, dat dan weer wel) en ‘no more swimmingpool for you’. Was het wachten nu afgelopen? Nee hoor, we moesten de röntgenfoto’s nog afhalen, handig voor de dokter thuis. We hebben nog tot middernacht gewacht en het toen opgegeven.