Een ander strand

“In Kroatië zijn geen privéstranden,” bezwoer host Alex ons, “het strand is van iedereen.” Een mooie oud-communistische gedachte. Omdat je op een van de zuidelijkste stranden van Krk nog ouderwets uit de kleren mag, togen we daar vandaag naartoe. De weg erheen hield op bij de slagboom van de naturistencamping. En je mocht uiteraard gratis doorlopen naar het strand - dat is immers van iedereen. De auto moest echter achterblijven op de bij de camping behorende parkeerplaats voor omgerekend twintig euro. Een koopje voor Amsterdamse begrippen, maar het voelde toch of het uitkleden al was begonnen.

Terwijl ik de auto op zijn plaatsje manoeuvreerde kreeg Willem eindelijk de koningspage voor de lens; die zat zomaar op de bij de slagboom uitbundige bloeiende lavendel. Toen hij daarna gewoontegetrouw met de camera om de nek het terrein op wilde lopen werd hij (figuurlijk) teruggefloten: fotograferen is in deze omgeving verboden. Geen foto’s vandaag dus. Iedereen had overigens wel gewoon mobieltjes mee, maar er was geen sprake van selfies. Ook niet van opblaaseenhoorns trouwens.

Het strand had verder twee van de drie voor ons belangrijke elementen: serieuze horeca en parasols. Die parasols waren echter allemaal al geclaimd, vaak volgens de beste resorttraditie: handdoekje neerleggen en pas heel laat komen. Of helemaal niet: wij waren er van 11:00 uur tot 15:00 uur en de blauwe badlakens achter ons hadden hun baasjes in die tijd niet mogen verwelkomen. Maar ach, we moesten toch aan de vloedlijn liggen want Willem heeft als een van de weinigen hier (nog) geen waterschoentjes en dan is de gang naar de zee een ware marteling.

We aten vanavond voor de tweede keer uitstekend bij Restoran Žal. Žal betekent strand, en je zit ook inderdaad aan (een baai van) de Adriatische Zee. Žal is een van de drie restaurantjes in het dorp en het zit altijd vol. Vooral vol toeristen, meest Duitsers en Oostenrijkers, en die hebben hordes kinderen mee, en diverse coronahonden. De heren dragen bijna allemaal een korte broek en tennisschoenen, de dames lopen allemaal op teenslippers en de een heeft wat meer werk van haar uiterlijk gemaakt dan de ander. 

We amuseerden ons enorm met de Duitse buren, dikke zestigers in elke zin van het woord. Een van de dames droeg een witte jurk die niets te raden overliet. De discussie aan tafel liep hoog op en daar zullen de lege glazen bij geholpen hebben. Toen het gezelschap had afgerekend liep de Witte Dame linea recta naar de zwemsteiger, trok haar jurk en beha uit en sprong in het water, tot schrik van de daar aanwezige kinderen.