The day after

Je zou het er bijna om doen: het ontbijt werd roomservice, en daarna ging onze gastvrouw telefonisch achter krukken aan. Willem kon ze ophalen (nou ja, kopen) in de apotheek van Štrmac. Half uurtje rijden over de D66 en dan vlakbij Krapan. Ik verzin hier niets.

Ik bleef intussen ‘thuis’ om de administratie te verzorgen: reisverzekering informeren via de app, reisorganisatie bellen om de Sloveense glamping te annuleren, via Bookings de reservering bij München opschuiven, kantoor mailen dat mijn vakantie nu ziekteverlof is geworden. Leve de WiFi en de moderne communicatiemiddelen. Het medeleven via ‘de socials’ deed me ook goed: lieve appjes, motiverende berichtjes, opwekkende emoticons - allemaal fijn. Dankjewel!

We hadden intussen besloten ons verblijf hier met één nachtje te bekorten en maandag de terugreis te aanvaarden. De kamer is ruim en we hebben aan de achterkant een riant terras met een heuse loungeset dus daar maakte ik dan maar het beste van. Af en toe hompelde ik op de krukken naar de wc, een heel avontuur. En Willem rende de vlinders achterna, hij moet het Kroatische bestand nu wel zowat compleet hebben.

De geplande wijnproeverij lieten we toch maar gewoon doorgaan. De gang naar de auto was het zwaarst: we zitten op twee hoog zonder lift… Maar bij Trapan mochten we voor de dienstingang parkeren en naar binnen hompelen kon ik nu wel.  

Het was een wonderlijke (biologische) wijnmakerij, een familiebedrijf en ook met veel huisdieren. De 9 (NEGEN) honden vonden mijn gipsverband geweldig interessant, de beide geiten maakte het niet uit, het varkentje wilde alleen geaaid worden en kippen gaan altijd hun eigen gang. De zeven wijnen die we proefden varieerden van heerlijk tot mwoah. Ik vond de allereerste het lekkerst, Willem de 1 na laatste. En daar namen we dan ook maar een doosje van mee. Vanwege mijn zieligheid kregen we er een flesje van mijn favoriet bij kado. Het loont bijna, zo’n ongelukje.