Het zonnige zuiden

Onbedoeld kwamen we vandaag uit op het stand van Vlychada, een waar kleinood volgens het boekje. Helaas, de ooit beroemde Taverna Limanaki was vervallen en gesloten, en de tomatenfabrieken die het dorpje ooit zijn aanzien gaven bleken evenmin in werking. De vissersbootjes lagen er gelukkig nog wel, met knoestige vissers en kleurige netten en al.

En dat zwarte kiezelstrand dus. Omdat de branding hier nogal van de stevige is, is het geen echt familiestrand - een pre vinden wij. Er waren wel twee concurrerende stoelverhuurders; wij namen die van €10 (twee stoelen en een parasol). De buurman deed er voor twee euro meer nog een loungemuziekje bij, dus bij ons was het heerlijk rustig al had de Metemi er vandaag wel zin in; dat is de noordenwind die hier altijd waait en ervoor zorgt dat het hier niet warmer wordt dan 33 graden. Af en toe werden we aardig gezandstraald.

De terugweg verliep ook weer geheel anders. Wij werken hier met een ouderwetse 1:40.000-kaart (update 2018), maar die correspondeert niet geheel met het daadwerkelijk aanwezige wegennet. Als het echt nodig is, pak ik de mapps.me erbij en anders is het gewoon een verrassing welk kerkje of doorkijkje we nu weer hebben.

Voor de zonsondergang - je gaat toch met de gekte meedoen - sjouwden we de 75 treden op naar de calderarand. We zagen links van ons alle bootjes in de caldera naar de noordkant gaan terwijl rechts beneden ons de bussen voorbij bleven komen richting Oía. Op onze hoge uitkijkpost waaiden we intussen bijna uit onze hemdjes. Maar de ondergang was een fraaie.