Bij de Doriërs

Op Santorini heeft werkelijk iedereen wel een keer de dienst uitgemaakt: Kretenzers (we zagen Kreta gisteren liggen vanaf ons strandbedje), Feniciërs, Doriërs, Macedoniërs,  Romeinen natuurlijk, Byzantijnen, Venetianen, Turken, Russen, Sissi, Italianen en Duitsers (75 jaar geleden als laatste niet-Grieken).

De basis voor het huidige Santorini is zo’n 3000 jaar geleden gelegd door de Doriërs. Hun leider Theras stichtte hier zeven steden, en de ruïnes van het antieke Thera getuigen daar nog van. Het is een crimineel eind klimmen naar die oude meuk, maar dan zie je ook wat: resten van kazernes, woonhuizen, een theater, en eindeloos veel tempels. En blijvend vrij uitzicht over de Egeïsche Zee naar het westen, zuiden en oosten; handig, want er waren letterlijk veel kapers op de kust.

Helaas hadden wij onze huisclassicus niet bij ons, maar overal vind je gymnasiumpikkies uit oud-Zuid die hun kennis luidkeels delen. De Dorische zuilen herkende ik zelf nog wel; geen versiering toch? Voorzien van stevig schoeisel, kniebrace en wandelstok (die laatste twee alleen voor mij) waren we op tijd aan onze expeditie begonnen dus toen de teenslipperbrigade arriveerde, zaten wij al bijna aan een verdiende Nescafé frappé bij de snackcaravan aan de voet van de klim.

Ons middagprogramma speelde zich weer in een strandstoel af. Nu aan het strand bij Perissa, onder de rook van de oude Doriërs. Dit is een serieuze badplaats met veel jongelui en bijbehorende strandpret. Stoelen & parasol (en soms WiFi) zijn gratis, als je maar eten en/of drinken bestelt. Bij de eerste tent vonden we de muziek wat dominant, bij de tweede zaak vond het personeel ons niet bedieningswaardig maar bij de derde uitspanning, Black Rose, was alles perfect. Weer een boek uit.