Strandtocht

Volgens onze nieuwe bff’s Nicole & Dale uit Californië moesten we beslist naar het strand van Amoudi, vrij letterlijk onder Oía: beautiful and very quiet. Parkeren is daar de hel, dus we gingen bijtijds op pad. En ja hoor, de haven van Amoudi heeft nog een beetje die sfeer van 35 jaar geleden. De vijf restaurantjes - meer passen er niet naast elkaar - maakten zich klaar voor de gasten, net als de juwelier, en de catamaranvloot lag klaar voor de lunchtour; dat is vast wel een verschilletje met toen.

Wij namen het rotsige pad voor een klauterwandeling van een minuut of twintig. Het strand bleek te bestaan uit een schaduwloos rotsplateau vol sportieve jongelui en met een glibberig bewierd trappetje de overigens kraakheldere zee in. Ik heb daar de kracht niet meer voor, en Willem heeft de juiste schoenen niet. Bovendien hebben wij tegenwoordig graag een ligbed met parasol en wat horeca binnen handbereik. We wandelden dus terug. Wel mooie foto’s gemaakt.

We verlieten Oía op het moment van de eerste busintocht; de tweede is tegen zes uur. De Chinezen waren er al, dus het zebrapad was een oefening in geduld. Verder op weg passeerden we de bussen voor de Russen, de Duits-Engelse combi en tot slot kwamen we nog een 17-persoons taxibusje voor de Fransen tegen. Wij verruilden de drukte voor een stil strand.

Dat vonden we verderop langs de noordoostkust. De bedjes waren gratis (die kooitjes van gisteren deden toch nog €20), de branding was keihard en genadeloos - windkracht 5 uit het noorden - en de muziek was onversneden reggaeton. De bijbehorende taverna To Limanaki was rustig en gastvrij, met weer een echt leuke kaart vol hippe salades met quinoa enzo. En natuurlijk Nescafé frappé; dat wordt afkicken thuis.