Veel stenen

Heel, heel lang geleden was Santorini een rond eiland met in het midden een 1200m hoge vulkaan. Het was toen een kolonie van Kreta met diverse florerende havensteden, waaronder de stad Akrotiri. En opeens, in 1630 vC, barstte de vulkaan uit en Akrotiri verdween onder een laag van 50 meter puimsteen. Van het ronde eiland bleef nog een halve maan over - het huidige eiland - plus wat reststukjes, en de vulkaan zakte in zee. Geen menselijke slachtoffers overigens, iedereen kon op tijd wegkomen.

In 1976 ontdekte een Griekse archeoloog de verborgen stad en de wetenschappers zijn er nog steeds druk mee. Toeristen worden gelokt met plaatjes van mooie mozaïeken, maar als je dan die €12 pp (plus €5 parkeerkosten) hebt betaald en je staat onder de, overigens bijzonder fraaie, overkapping naar de oude stenen te kijken dan blijken alle tot de verbeelding sprekende onderdelen te zijn overgebracht naar Het Museum in Fira. Alleen de knap gerestaureerde Minoïsche vazen staan er nog; hierin troffen de archeologen destijds nog een complete etensvoorraad aan

Voor ons middagprogramma gingen we naar het stenige strand aan de noordzijde van Akrotiri, met uitzicht dus op de restanten van het oude vulkaaneiland. En op de langsvarende cruiseschepen, zeilbootjes en veerponten - een drukte van belang. Aan de horizon zie je dan ook de ‘randstad’ van Fira liggen. Vroeger ongetwijfeld een vriendelijke verzameling witte huisjes, tegenwoordig een lang lint van witte hotels.

Maar het moet gezegd: de hotels zijn allemaal wel in stijl gebouwd. Ofwel ze staan vrij en zijn gebouwd in die typische stijl met een rond dak als een klein stationnetje, ofwel ze zijn tegen/in de rots gebouwd en hebben dus alleen een voorgevel. Alles is afgerond en wit, nergens is hoogbouw - behalve die kerkjes met die blauwe daken; daarvan hebben we er nu wel 70 gezien, denk ik.