Een middagje varen

Windkracht 5, echt weer voor een boottochtje. Met 18 personen scheepten we ons in op een van de zeven catamarans van de firma Spiridakos in het haventje van Vlychada, dat met die knoestige vissers. Kapitein Yaris loodste ons via het rode (ijzerhoudend puimsteen) en witte (kalksteen) naar het zwarte (lava) strand. Daar gingen we een uurtje voor anker om te snorkelen en te eten.

Ik had mijn eigen snorkelset meegenomen en inderdaad: er waren mooie vissies te zien maar als hobby vind ik het matig. Om het dinerbuffet te kunnen bereiden was onze Agios Nikolaos (sint Nicolaas) uitgerust met enkele Webers waar steward Jordan druk mee in de weer was. Het bier vloeide intussen rijkelijk, maar er was ook witte wijn en water verkrijgbaar. Zo lagen we met een flinke vloot te knagen - heerlijk visje - en elk scheepje had zijn eigen snoeiharde muziek opstaan. Wij moesten het doen met Barry White, Demis Roussos en de Sugarhill Gang.

Na het diner rondden we de zuidwestpunt van Santorini langs enkele zeer fraaie rotsformaties, en voeren we de caldera in naar de hotsprings van een van de vulkaaneilandjes. Een pittig tochtje met volgens mij metershoge golven. Het laatste pilletje van de Holland America Line bleek het bewaren waard. Om bij de bronnen te komen moest je trouwens nog een aardig stukje zwemmen, maar geen 200km natuurlijk. Die warme scheutjes langs je benen zorgden voor een leuke sensatie, en de zwaveldampen vielen reuze mee.

Voor de onvermijdelijke zonsondergang gingen we - hoera - weer terug naar open zee, deels voeren we nu op het zeil en dat was wel weer aardig. Zo lagen we daar met een dikke veertig collegavaartuigen een klein uur te wachten tot dat kreng eindelijk gezakt was. Steward Jordan zette er een stemmig muziekje onder, want natuurlijk leverde het ontelbare romantische plaatjes op. Veel mensen komen hier namelijk om te trouwen: gisteren wandelde er zomaar een bruid langs ons terrasje, compleet met boeket rode rozen...