Het uiterste puntje

Op de uiterste zuidwestpunt van Santorini staat een van de oudste vuurtorens van Griekenland, de Akrotiri Pharos uit 1892. Vooral het uitzicht is er prachtig. En op z’n Grieks staan er ook nergens hekken of relingen, dus zo blijft het avontuurlijk. Willem verloor bijna zijn evenwicht, en hij had de autosleutels op zak...

Langs de zuidkust heb je dan nog het rode strand (levensgevaarlijk vanwege vallend gesteente en niet van die kleintjes), het witte strand (alleen per boor bereikbaar) en het zwarte strand van Pigadia. Die laatste namen wij want er stond een uitnodigend bord langs de weg. We konden kiezen uit twee strandtenten met bedjes: een zgn. familietaverna en een hippe club. Club Akro had de beste bedden,  dus die werd het.

Akro hanteert weer een ander prijssysteem voor de bedsets: op de rij het dichtst bij de zee kost zo’n set €20, op de middelste rij betaal je €15 en op de achterste rij nog slechts €10 - vonden wij wel genoeg. Het was er overigens goed toeven; er was een douche, een kraakheldere wc en een leuke menukaart met heerlijke smoothies en ‘bites’. 

Het eten op Santorini lijkt in bijna niets meer op het eten dat we ons nog herinneren van Korfoe (1979), Kreta (1984) en Lesbos (1999). Moussaka, gyros en souvlaki wordt eigenlijk alleen nog geserveerd in sfeervolle taverna’s waar tandeloze tachtigers de bouzouki bespelen. Hier in ons dorpje zit er eentje, maar daar hebben we nog niet durven eten, o.a. vanwege die bouzoukigeluiden. Wij komen telkens in vrij hippe culidingen terecht, zoals het terrasrestaurant pal boven ons hoofd; daar eten we om de dag, altijd uitstekend, en onder zachte pianoklanken of loungemuziek. En met een ober met een staartje, altijd een pre.