Andere paden

Het 11km lange wandelpad van Oía naar Fira langs de calderarand is een must voor alle Santorini-gangers. Een stukje van dat pad hadden we al gelopen: 2km bergaf vanaf ons huisje naar Oía; daarvoor moet je dan wel eerst 67 treden omhoog. Over het gehele pad klim (en daal) je 450 meter, en dat trekt moeder echt niet meer met deze hitte. De fotomogelijkheden van de wandeling zijn echter ongekend, dus Willem wilde deze ontbering wel graag meemaken .

Hij besloot de eerste 200m klimmen over te slaan en in Imerovigli te beginnen, dat verkortte de wandeling bovendien met 3km. Ik bracht hem dus naar het ooit schattige bergdorpje. Helaas bestaat Imerovigli tegenwoordig ook voornamelijk nog uit hotels, cafés en een enkele minimarket. En heel veel geparkeerde auto’s, waaronder nu dan even onze schattige handgeschakelde Hyundai.

Ik liep een heel klein stukje mee, trappetje-trappetje-trappetje, en bleef hangen op een bankje om van het uitzicht op de caldera te genieten - dat blijf prachtig, ook al liggen er vijf cruiseschepen voor anker. Nog even winkelen,  want als vrouw-alleen wil je toch shoppen, en met een pondje kersen op zak reed ik weer naar huis.

Dat rijden is hier wel een klein avontuur. In de dorpjes zijn de wegen erg nauw (ik moest op enig moment zelfs een spiegel inklappen) en het concept van eenrichtingsverkeer is niet voor iedereen helder. De hoofdweg is weliswaar wat breder, maar er rijden nogal wat bussen en het lokale verkeer heeft altijd haast en doet ondanks de talloze bochten verwoed inhaalpogingen. Laatste hindernis is de afrit naar het parkeerterrein bij ons hotel: haaks op de weg, in een flauwe bocht en met een helling van minstens 40%. Erin is spannend, eruit bijna zelfmoord.

Maar ik overleefde de rit, Willem de hete wandeling. Het zwembad was koel en de kersen smaakten zoet.