Industriële monumenten

In de 15e en 16e eeuw was Madeira wereldleider qua suikerriet. Aan de zonnige zuidkust verbouwde men op diverse plantages (slaven!) het zgn. groene goud. Na 1530 nam Zuid-Amerika de rietsuikermarkt over, maar er zijn op Madeira nog altijd vier suikerfabriekjes die er werk van maken (zonder slaven).

Een van die fabriekjes staat in Calheta, luttele kilometers ten westen van ons tijdelijk thuis. Het leek me leuk daarnaartoe te rijden over de zgn. oude weg, en de haarspeldbochten daarin maakten het inderdaad heel eh... bijzonder. We rijden thuis nu bijna twee jaar in een automaat, dus de handgeschakelde Punto hier is even wennen. En ik ben toch al geen schakelaar, het leek verdorie wel rijles!

Maar we haalden de Engenhos de Calheta. De machinerie (uit 1901) lag vandaag stil vanwege Hemelvaartsdag, maar het vergisten gaat altijd door; ze maken hier namelijk rum. En honing van rum. En taart van die honing en die rum. Het rook dus heerlijk naar een mengsel van machineolie en gistende alcohol. En grote oude machines zijn altijd fotogeniek.

We volgden de ietwat vernieuwde oude weg langs de zuidkust naar Ponta do Pargo met als extraatje een vochtige tunnel van 2750 meter. De weg volgde de rand van Madeira’s Parque Natural met eucalypti zover het oog reikte.

De vuurtoren van Ponta do Pargo was ons tweede industriële monument. De toren is gebouwd in 1923 en staat op 326m boven de zee - de hoogst gelegen vuurtoren van Portugal. Het is tevens het meest westelijke puntje van Madeira en de oceaan was prachtig woest en blauw.

Een stukje noordelijker staat de Capela da Nossa Senhora do Boa Morte (1950), een van de minst bekende attracties van Madeira. Hier gingen we een stukje wandelen over de rode rotspaden. Een mooie ruige omgeving met bloeiende bremstruiken en hagedisjes. En opvallend veel aronskelken; dat zal wel geen toeval zijn want boa morte betekent ‘goede dood’.

Voor de terugweg namen we de Via Expresso. Die snellere weg loopt voor meer dan de helft onder de grond! Een wonderlijke ervaring: opeens doemt aan het eind van de zoveelste kilometerslange tunnel ‘onze’ fontein op en hup we zijn thuis. Net Star Trek.