Stuurmanskunsten

Er zijn drie routes van Vinales naar Maria la Gorda en wij kozen voor de 225km over de Circuito Norte, tevens de Carretera Panamericana - de Panamerican Highway dus, min of meer het verlengde van de Highway 1 die we vorig jaar reden, vonden we leuk. En erger dan de weg naar Vinales kon het volgens ons niet wezen. Nou, dat kon wel. 

Eerst tanken natuurlijk. De dorpspomp was leeg, maar 40km verderop was er nog eentje, en die lag op de route. Dat stukje kostte ons twee uur, de derde versnelling kon uitslapen deze ochtend. Bij de pomp tankte ook een Nederlandse jongen; hij moest van Vinales naar Trinidad (dat is een kleine 500km de andere kant op) maar hij wilde eerst ‘even’ tanken. Arm kind.

Over onze tweede 40km deden we ook twee uur. Het wegdek was de ene keer een poffertjespan, de andere keer een blokkenstoof en vaak gewoon afwezig. Je kon wel de hele weg van links tot rechts benutten op zoek naar berijdbare stukken, want het was een zeer rustige route. Op enig moment werden we toch rechts ingehaald: door locals die van de berm gebruikt maakten. Gingen wij ook doen, scheelde iets. 

Als je de rijbeurt had - twee uur op, twee uur af - moest je je op je stuurmanskunsten focussen, maar als bijrijder kon je genieten van het landschap: rijstvelden, gehuchtjes met kleurige huisjes en dito wasgoed, oude auto’s. Geen Connexxion-bussen vandaag, wel zgn. collectivo’s; die vrachtauto’s lijken op veewagens, maar het is regulier OV. Ik schrok me rot toen ik de eerste keer allemaal armen uit de achterbak zag steken.

Om een uur of drie - we waren zes uur onderweg - konden we de derde en soms zelfs de vierde versnelling gebruiken. We negeerden alles lifters; sorry, het rijden kostte ons energie genoeg. Tegen vieren waren we op de Circuito Central en daar mochten we 80. Lukte zelfs een paar keer, want het wegdek kende grotere goede stukken. Het was nog steeds niet druk, dus we konden gewoon op de weg stoppen voor foto’s van een groepje kalkoengieren.

Even na half zes, na 8,5 uur rijden, hadden we Maria la Gorda bereikt, ons eindpunt van vandaag. Dit is het meest westelijke puntje van Cuba en hier kwam Columbus aan land in 1492. Het hotel is een soort duikresort van Lucinda’s leeftijd en op communistische wijze onderhouden. Geen oranje of groene kamer helaas, wel een warme zee, een zonsondergang en mojito’s. En WiFi! Wie had dat gedacht.