Onderwaterwereld

Vandaag was dan eindelijk mijn Eerste Echte Snorkelavontuur. ‘s Morgens gingen we wat oefenen in de zee voor de deur. En dat was al mooi: zwart-geel gestreepte kleine visjes, geel-grijs gestreepte grotere, grote en kleine koraalbollen - een wondere wereld. En wat was ik blij met mijn waterschoenen; geeft heerlijk grip op de glibberige rotsen. Maar ik kneep hem toch een beetje voor de geboekte snorkeltrip. Want hier kon ik rechtop gaan staat als ik even ‘gewoon’ wilde ademen; dat kan bij zo’n boot niet.

‘s Middags was het dus boottocht geblazen. We voeren zo’n tien minuten de Caribische Zee op (richting Kaaiman Eilanden!), zetten onderweg een zestal duikers overboord, voeren weer een stukje terug en toen waren wij aan de beurt: negen snorkelaars tussen de 16 en de 59 jaar. Ik had buikpijn van angst, vooral toen onze tourguide zei dat het hier vijf meter diep was. Liefst zou ik afhaken, maar ja, dat zou dan wel zonde zijn van alle investeringen: bril op sterkte gekocht, snorkelles genomen, Cubaanse carretera getrotseerd...

Dus ik deed het gewoon. En het was prachtig, hoewel eng diep. Er waren natuurlijk vissen, maar ook zeesterren en kleine kwallen. Maar het mooiste vond ik toch alle soorten koraal. Sommige leken op cactussen, andere op bamboekokers, er waren wuivende paarsekoolbladeren, geweien - je raakte bijna niet uitgekeken. Ik werd wel een beetje zeeziek van de deining dus ik moest soms even pauzeren op het trappetje - staan was er inderdaad niet bij. En na zo’n 40 minuten vond ik het genoeg voor de eerste keer. Bonus: gespierde donkere meneren hesen mij aan boord.

De rest snorkelde nog een kwartiertje door. Toen waren ook de duikers gearriveerd. Iedereen klom weer aan boord - op eigen kracht, er kan er maar 1 de bejaardenkaart spelen - en voeren we met z’n allen terug. Het was me wel meegevallen, maar ik snorkel toch liever in de ondiepere stukjes.