Trinidad voor gevorderden

31 juli 2018 - Trinidad, Cuba

Vanochtend deden we, met nog vier Nederlanders, een gegidste tour met drie zgn. bicitaxi’s door het nieuwere Trinidad. Gids Luis fietste er op zijn mountainbikeje naast. Hier en daar stapten we af, dan vertelde Luis iets over het pand, de straat of een historische gebeurtenis. En dat deed hij leuk. Soms wandelden we een stukje en opeens waren daar dan weer onze bicitaci’s - bijna on-Cubaans gesmeerd.

We leerden over de witte, grijze en zwarte markt: legale winkels zijn een soort huiskamers met telkens 1 product (melk, of fruit, of brood - en als je geen geld hebt krijg je het gratis); de straatventers die met knoflook of bezems lopen, zijn niet legaal en de marktkramen weer wel. Wil je een airco of iPhone importeren, dan kun je die bestellen bij iemand met een dubbele nationaliteit; die brengt het gewenste product voor je mee als hij weer eens gaat vliegen, en betaalt wel invoerrechten maar niet de 10% belasting waar de staat op rekent - grijs dus.

Luis bracht ons naar de oude suikertrein die ooit Cuba’s witte goud vervoerde van de plantages naar de havens. Een oude machinist deed zijn verhaal, de jongelui klommen aan boord en bewonderden des machinists plakboek over Treinen van de Hele Wereld, met ook echte NS-kaartjes erin. Het oude station was zowel ziekenhuis als kunstacademie geweest, maar toen het dak slecht werd is het ontruimd. Is ook een oplossing natuurlijk. De te bezoeken school had vakantie en de winkel voor de beloofde suikerstroopproeverij was gesloten maar toch was het een interessante tocht.

‘s Middags zouden we gaan wandelen in het Parque El Cubana; daar was een ook voor mij behapbare wandeling (4km) naar een waterval. De weg erheen begon als de bekende gatenkaas, tot het echt niet meer ging: betonplaten met kieren groter dan onze wielen. Het was ons niet duidelijk of dit slijtage was of juist een reparatie: de platen leken vrij nieuw en hier en daar zat er verse cement tussen de kieren. Vlak voor deze hindernis stonden twee taxi’s geparkeerd: zij wachtten op hun passagiers die vanaf hier waren gaan wandelen, ruim een kilometer extra dus. En terug. In de hitte. Maar ook wij gingen dat doen.

Na een half uurtje was het beginpunt van de wandeling - best mooi hoor, met veel vlinders en wat hagedisjes - nog niet in zicht en kwam er toevallig een (lege) collectivo voorbij, zo’n veewagen voor mensen. Duim omhoog, en gelukkig: zij namen wel lifters mee. Zo kwamen we vlot bij ons beoogde startpunt en... was het park net dicht. Mooie regel: je mag tot drie uur het park in, daarna alleen nog eruit. En het was al half vier. De - inmiddels bijna volle - collectivo ging met een kwartiertje weer terug naar Trinidad en voor 5 CUC (€4,50) konden we mee tot onze auto.

Kwamen we op die betonnen platen nog een huurauto tegen die probeerde eroverheen te komen, tot hilariteit van alle buspassagiers. Huurauto’s zijn te herkennen aan de letter T in het kenteken. Toen wij onze auto keerden, kwam die auto achteruit gereden weer terug. Verstandig. We hadden weer een mooi Cubaans avontuur beleefd, hoewel een andere dan de bedoeling was.

Foto’s