De laatste autorit

1 augustus 2018 - Varadero, Cuba

We hadden vandaag onze tweede lange rit voor de boeg, en een harde eindtijd: voor 17:00 uur moesten we de auto inleveren. De af te leggen 400km moest volgens velen in vijf uur te doen zijn, maar onze ervaring zei iets anders dus we reden om 7:30 uur al weg, met een strak schema.

De eerste 70km reden we langs de bergen; een fraaie route, helaas iets minder snel dan we hoopten. We dachten de tijd tijdens de 90km op de autopista wel te kunnen inlopen. Helaas, deze autopista was van een heel andere orde dat de vorige. Hij begon als een driebaansweg, dus met een gezamenlijke inhaalstrook. Opeens was er een driebaansstrook rechts naast ons verschenen en waren wij dus aan het spookrijden. Een bochtje terug was zo gemaakt, maar het was wel even schrikken. Wat kilometers verderop kreeg onze weghelft nieuw asfalt, dus we moesten nu legaal terug naar de andere kant - weer met zo’n combistrook dus. En zo bleef het, want op enig moment bestond de rechterweghelft geheel uit gras.

Min of meer op schema bereikten we om 10:30 uur Santa Clara, de stad waar de overwinningstocht van Che (& Fidel) begon in 1959. We namen dan toch ook maar een kijkje op de Plaza de la Revolucion, dé trekpleister. Indrukwekkend, eerlijk waar. En wij hoopten dat er bij een dergelijk monument ook een beetje knappe koffietent zou zijn, met werkende wc’s. Nee dus, daar hield Che waarschijnlijk niet van. Er was zelfs geen souvenirwinkeltje, en als je nu ergens die petten, T-shirts en sigarenkokers zou kunnen verkopen...

Deel 3 was weer 100km autopista, nu met (totaal) zes banen maar alle van abominabele kwaliteit. Op tijd van baan wisselen was hier pure noodzaak. En dan heb je zowel op de linker- als op de rechterbaan nog fietsers, lifters, fruitverkopers, koeien en paard-en-wagens om rekening mee te houden. Never a dull moment. We kregen nog wel een handig wegrestaurant tussen de linker- en rechterrijbaan voor de broodnodige lunch: van een soort smac-kaastosti, nogal een verschil met de hippe hapjes van gisteren bij Guitarra Mia in Trinidad waar een leuke gitaarjongen Het Lied van El Commandante voor ons zong.

Het vierde deel van onze monstertocht was 100km over de gewone hoofdwegen met een stukje secundair om van Circuito Sur naar Circuito Norte te komen. Zo kwamen we nog een laatste keer door de bijzondere dorpjes met de paarden- en fietstaxi’s, de oude auto’s en de collectivo’s. Gelukkig hadden we nog tijd voor een korte stop in Cardenas. Daar zou nog een leuke oude markthal zijn met een zilveren koepel. En die was er - stuk natuurlijk, dus in onbruik - maar wel met een portret van Che op de zijkant. We kochten om de hoek een paar koeken in zo’n huiskamerwinkel (en kregen pesos terug ipv CUC’s - en we waren nog zo gewaarschuwd) en op een andere hoek koffie VOOR EEN KWARTJE PER KOPJE!!!

Na een laatste 30km over een nette weg leverden we keurig om 16:30 uur onze auto in, tot onze verbazing zonder (veel) schade of lekke banden te hebben opgelopen in de afgelopen 1688 km. En daarna meldden we ons bij Sol Palmeras waar we kamer 3101 kregen - gewoon een nette motelkamer. Wel iets anders dan het dakhuisje in Trinidad of de groene kamer in Vinales. Maar na de eerste twee gratis mojito’s zagen we wel voordelen.

Foto’s

1 Reactie

  1. Tanja:
    4 augustus 2018
    Pjoe, dat lijkt me wel een pittige autotocht! Maar,... maar helemaal geslaagd!!!