Over tabak enzo

 Vanochtend deden we allebei iets anders: Lucinda ging paardrijden door de vallei en had een mooie rit (en een blauwe kont) en ik ging drie uur wandelen. Gids Duarte maakte er een leuke belevenis van. Hij dirigeerde ons groepje van vier Belgen, twee Duitsers en zes Nederlanders in een kalm tempo eerst naar het huisje van Antonio. Daar kregen we een demonstratie koffie ‘van boon tot kopje’ en de gelegenheid tot het kopen van 500cc bonen (in een ex-waterflesje). We leerden over het verbouwen van guaves, noni’s en kokosnoten.

Na weer een stukje wandelen in de brandende zon langs de wonderlijke mogotes (puntbergen, verder alleen te zien in Vietnam en omstreken) kwamen we bij een tabaksfabriekje. Het is geen seizoen, dus op het veld stond niets, maar Antonio 2 deelde zaadjes uit (net zand) en vertelde over het proces ‘van zaad tot sigaar’. Hij rolde er ook eentje ter plekje en er lagen al een paar verse klaar voor de durfallen onder ons. Ter verhoging van de feestvreugde smeerde hij de mondstukjes in met honing, nog lekkerder.

En verder gingen we, langs palmen en varkentjes, vogeltjes en fruitbomen, paard-en-wagens en motoren. Laatste stop was een palmdakrestaurantje waar we - tip van Duarte - genoten van een coco-loco: een kokosnoot vers van de boom met een gat erin, daarin een rietje en mevrouw komt langs met de fles rum. Dus eerst even ruimte drinken en hopla. Nog voor de lunch, dus de laatste 20 minuten van de wandeling gingen in een roes voorbij.

Lucinda was al terug en samen reden we (nee, ik niet) naar Balcon de Valle waar we lekker lunchten met uitzicht op de vallei (tussen die mogotes) terwijl de kalkoengieren door de lucht zweefden op zoek naar verse kadavers. Daarna bezochten we nog La cueva del Indio - de grot van de indiaan. 

Dat was een bizarre ervaring. Je betaalt, loopt een natuurstenen trap op en eigenlijk meteen weer af, dan door een lange gang met stalactieten tot aan de rij en dan is het wachten geblazen tot je aan de beurt bent voor het bootje. Dat bootje vaart een rondje door een grote grot en dan naar buiten en dan is het klaar. Gelukkig hadden wij een paar kenners aan boord; die schenen met hun mobiel op diverse rotsformaties en riepen dan ‘serpienta’ of ‘notre señora’ en dat herkenden wij dan ook min of meer.

En nu zitten wij weer met een cocktail (pina colada, altijd feest) aan de WiFi bij Hotel Central. Morgen naar het uiterste westen, mooi stukje rijden.