tussenstop in Ulaanbaatar

Na onze treinreis waren Lucinda en ik op het station liefdevol opgevangen door gids Sony (& driver). Zij brachten ons naar het Continental Hotel, met zijn vijf verdiepingen een stuk kleiner dan de megastallen waarin we in Hong Kong (28 etages) en Beijing (23 idem) logeerden. Ook de luxe was van een andere categorie: in Hong Kong hadden we de beste badkamer en het mooiste uitzicht; in Beijing vonden we het ontbijt top en de bedden heerlijk; in Ulaanbaatar moeten ze het hebben van de musicaltrap in de hal en de kroonluchters in de eetzaal.

We besloten meteen maar op zoek te gaan naar Mongools geld en dito simkaart. Het barst hier van de banken, dus dat eerste was geen probleem; de diverse Chinese valuta namen ze in, en we kregen er 200.000 tukruks voor terug = 100 euro... Tijd voor een kopje koffie: geen Starbucks, maar Bud: vergelijkbare koffiesoorten en free wifi. Alles stond in het Engels aangeven, maar het personeel waagde zich daar niet aan; dat werd handen- en voetenwerk. Prachtige bloemetjes op de koffie, dat dan weer wel.

Toen het telefoonavontuur. Winkel 1, met achter de balie uitsluitend keurig gemanicuurde meisjes in decente ruitjesjurkjes, deed alleen in simkaarten maar op Lucinda's telefoon (Willems oude Vodafone) werkte er niet een. De enige die een beetje Engels sprak, was de manager (ander pakje) en die zei dat we beter een andere telefoon konden kopen, maar ze wist niet waar. Twee winkels verderop verkochten vrolijke niet-geüniformeerde meisjes telefoons, ook eenvoudige Nokia's waarmee je alleen kunt bellen: 50.000 tukruk. Voor een simkaart kon ik bij de buren terecht... In winkel 1 waren ze verbaasd dat wij zo snel terug waren met een nieuwe telefoon. Er moesten allerlei handelingen verricht worden, met paspoortnummers en al, maar toen zat de simkaart er dan ook in. En het wondertoestel deed het ook echt.

Terug in het hotel was het tijd voor het diner, helaas nog steeds zonder Willem. Wij werden (in de vrijwel lege eetzaal) naar een tafel voor zes geleid, maar dat vonden wij overdreven. "No, we are not a group."We hadden net besteld toen er een Nederlands stel binnenkwam. Die werden ook naar die zespersoons tafel gebracht, en meteen verscheen het voorrecht: in vijfvoud. "No, we are not a group," zei Marjon. Manager erbij, die keek raar naar ons tafeltje en toen viel bij mij het kwartje: zij waren een party van 2 van Tiaratours, wij een party van 3 (maar nog zonder Willem) van Tiaratours = 1 group van 5. Zij we maar bij Marjon & Gerard aangeschoven en werd het nog heel gezellig, ondanks die lege stoel met het onaangeroerde voorgerecht dat de hele maaltijd is blijven staan...