nog 2700 werst en "o, wat zijn wij heden blij"

Omsk ('een mooie stad, maar net iets te ver weg') wilde ik natuurlijk niet missen. We stopten hier echter vannacht om 3:00 uur. Maar ik was toch net wakker (al die thee/wodka/bier moet ook ergens heen) dus ik kon mooi even een foto maken van alweer een mintkleurige sovjetkolos.

We bereikten vanochtend het einde van Siberië en (dus) het begin van de Oeral. Ook het landschap verandert langzaam. Nog steeds ondoordringbare berkenbossen, moerassen en taiga's, maar tussendoor is er meer industrie. Steenkool, gas, hout... En dat moet ook allemaal verplaatst worden, dus regelmatig rijden we tussen -voor ons gevoel - kilometers lange goederentreinen. Zo misten we de grenspaal Azië-Europa en menig in het boek aangeprezen kerkje.

Hoewel het hier al best lente is - graadje of 12 - denken de dames dat het 'een graad of 30 vriest', dus die stoken tegen de klippen op. Iedereen loopt er zomers bij en schuift de ramen open... 

De huizen worden langzaam groter, er komen er nu ook van steen, maar stations worden er niet beter op. Er is nu helemaal nergens meer iets te krijgen. Daar hadden we wel rekening mee gehouden, maar een appeltje of tomaat was wel in de smaak gevallen.