Trein 23

Om 7:00 uur kwam onze chauffeur ons al halen; dat was te vroeg voor Judy (qua openbaar vervoer) dus 'driver' deed de 'judyjob'. En dat deed hij goed: hij sjouwde mijn koffer, loodste ons langs de rijen en zette ons bij het juiste spoor neer - allemaal zonder 1 woord Engels. Behalve "goodbye" natuurlijk, en wij bedankten hem met een welgemeend "tsjetsje".

Handig station trouwens: alleen maar mensen met koffers en pakketten en nergens liften of roltrappen... Ons rijtuig was snel gevonden, het kaartje was in orde en we kregen hut 2. We bleken de enige gasten in dit eersteklas rijtuig, wel met twee man personeel. De trein was sowieso niet erg vol: in elk van de 12 rijtuigen waren telkens hooguit drie hutten bezet, waarvan steevast 1 met personeel.

De uitstraling van de hut was meer 'poirotachtig' dan die van trein 98: donker hout, rode bedden met geschulpte randjes, gesteven antimakassers, damasten tafelkleedje. Het bovenbed was iets opgetakeld zodat het een baldakijn vormde voor de bank. Ik miste alleen de armleuningen aan de fauteuil. De wc was op de gang (maar toch voor ons alleen) en de badkamer (80×80 met handdouche!) deelden we met de buren dus die had twee deuren die van binnen en van buiten op slot konden. We hebben de treinheren er niet een keer gebruik van horen maken, de viespeuken

Het was een mooie tocht: bergen, dalen, langs en over een rivier, parallel aan de Muur (op afstand), stukken bos, rijstvelden, zeker drie miljoenensteden met voor ons onuitsprekelijke namen, schaapskuddes met herders, dorpjes met ingevallen hutjes waarop dan toch nog een schotelantenne staat, koeien, paarden, varkens.  Tegen 21:00 uur bereikten we de grens met Mongolië en daar begon het Grote Chinese Grenscircus.

Paspoorten inleveren bij de ene juffrouw, tassen bescheiden openen voor de andere. De wc ging op slot, de buitendeuren ook want alle wagons werden afgekoppeld voor de wielwissel. Daarvoor tilt een mechanische reuzenlier de trein een stukje op, enorm spannend natuurlijk.  Dit alles duurde een uur of drie en daar gingen wij niet op wachten; wij gingen naar bed. Toen klopte om 0:00 uur het paspoortenmeisje aan om ons de versbestempelde paspoorten te retourneren.

Een station verderop kwam om 1:30 uur het paspoortenmeisje van Mongoolse zijde voor hetzelfde ritueel. En een ander grietje met een formulier. In het komende uur moesten ook alle lege coupés open, dus was het een drukte van jewelste op de gang. Aan het eind van dat uur kwamen paspoorten en formulier (met stempel) in twee rondes weer terug.

Het landschap na de brakke nacht maakte wel veel goed: eindeloze steppen met hier en daar een kudde of los dier. En de eerste gersen stonden hier en daar al opgesteld. De warmte van Beijing was intussen verdreven door mist en sneeuwbuien. Van Willem kreeg ik aan het eind van de ochtend een sms'je: "ik ben geland, maar in Irkutsk vanwege de mist." Ai.