Vulkanen

Een bezoek aan het ‘woest vulkanisch maanlandschap' van het Nationaal Park Timanfaya mag deze vakantie natuurlijk niet ontbreken; ons tijdelijk thuis staat immers aan de rand van dat park. Verspreid in het 50 km² grote natuurgebied liggen 25 kraters en meer dan 100 vulkaankegels. Zelf door het park toeren mag niet, daarom is er de parkbus. Die bus reed in een klein uurtje dwars door het vulkanisch landschap, terwijl een bandje in het Spaans, Engels en Duits de geschiedenis nog eens oplepelde. En soms knalde er muziek uit de speakers, zoals een stukje Requiem van Mozart (zie/hoor filmpje) en Strauss’ Also sprach Zarathustra. Je zit altijd wel een keer aan de verkeerde kant in zo’n bus, dus we deden de tocht twee keer. Echt prachtig, misschien juist wel dankzij het matige weer!

Bij het Tourist Center amuseerden we ons voor, tussen en na de busritten met de demonstraties Vuur en Water: Canario’s lieten, telkens als er een bus leegliep, takkenbossen spontaan ontbranden en minigeisers ontstaan door een emmertje water leeg te kieperen in een soort schoorsteentje. De aardwarmte zit hier namelijk vlak onder het oppervlak. Als je weet wat er komt (een knal) zijn de reacties van onwetende omstanders erg grappig.

Het gebouw waarin het Tourist Center zit en ook het logo van het park zijn, uiteraard, ontworpen door César Manrique en hoewel wij op vakantie nogal cultuurmijders zijn, reden we nu toch maar door naar het aan hem gewijde museum, zijn voormalig woonhuis. Paste ook wel in het thema van vandaag, want het huis is gebouwd op vijf natuurlijke vulkanische bellen. Die grotten zijn met elkaar verbonden door smalle in het basaltsteen uitgehouwen gangen en hebben een geweldige jaren zeventig vibe, mede dankzij de aanwezige foto’s uit diverse tijdschriften zoals de Panorama!

Manrique was in die tijd namelijk een gevierd kunstenaar en de happy few kwam graag bij hem over (en onder) de vloer. Diverse grote namen kwamen voorbij: Helmut Kohl, koning Felipe, Andy Warhol - louter mannen, de vrouwen (schaars of niet-gekleed) werden in de foto-onderschriften vrijwel uitsluitend aangeduid met ‘una amiga’. Tja, dat kon toen nog.