Een lange dag

De immigratie op Cuba viel reuze mee, maar voor de bagage er was... Ach, ik moest toch wachten want Lucinda landde een uur na mij. De volgende rij was die voor het wisselkantoor. Het is de bedoeling dat je hier een flinke tiet met euro’s omzet in de zgn. CUC’s. Want er zijn op Cuba wel wat ATM’s en soms doen die het zelfs, maar daar vertrouwen we toch maar niet op.

En even later kon ik dan ook dochterlief na zo’n tien weken weer in de armen sluiten. Chauffeur José bracht ons in een mooie oranje oldtimer - niet op het merk gelet, sorry - naar Casa Calderon, ons tijdelijk thuis in de wijk Centro Habana. Casa Calderon bleek een kruip-door-sluip-door van trapjes, hekjes en gangen en onze kamer (habitacion 3) is een schattig oranje vierkantje met felgroene accenten en twee kleine matglazen raampjes. We hebben - gelukkig - airco, een koelkastje met flesjes water en een eenvoudig badkamertje. Er zijn nog een paar vergelijkbare kamers met Nederlanders (6) en Belgen (3) en samen delen we een veel te heet terras aan de straatkant.

Na wat opfriswerk wilden we de buurt gaan verkennen, maar we kregen de sleutel niet meer uit het slot. “No problemo,” zei host Gerardo, maar hij moest wel een half uur aan de slag met diverse stukken gereedschap. Inmiddels was het half acht (1:30 uur Nederlandse tijd) en waren we wel aan wat eten toe.

We liepen naar de Malecon, de 8km lange boulevard langs de Mexicaanse golf. Daar was van alles te zien: Habaneros met radio’s & rum, toeristen met selfiesticks & rum, straatverkopers met petjes, druiven of witte bolletjes - nee, gewoon brood - en veel muzikanten. Een cellist speelde happy birthday, een kwartet zong iets hartverscheurends en diverse gitaristen wilden ons toezingen. Op de uiterste punt, vroeger een Spaan fort, stonden jongemannen op de stenen rand te vissen terwijl de zon langzaam onderging. Mooi hoor.

Even verderop vonden we een aardig tapasrestaurantje (Maxime) en dronken we onze eerste mojito van deze reis. De wandeling terug naar onze casa was een mooi avontuur. Wij vonden het wel raar dat vanmiddag de taxichauffeur ‘onze’ straat niet kon vinden - hij moest het een paar keer vragen - maar er zijn hier dus vrijwel nergens straatnaambordjes, merkten wij nu. Het is zaak goed de zijstraten tellen en dan ben je toch wel snel het spoor bijster. Dankzij de veelgeprezen WiFi-loze app Maps.me kwamen we veilig thuis en kon ik na 22 uur weer eens naar bed.