Cienfuegos

De route naar Cienfuegos voerde ons voor een groot deel door het moeras van Zapato. De bomen stonden lekker met hun voeten in het water, er waren waterlelies en witte waadvogels met gele snavels die wij voor het gemak maar ibissen noemden. Hier en daar een stukje poffertjespanwegdek, maar goed te doen.

Onze casa in Cienfuegos (Bahia Sol) is een mooi voorbeeld van Cubaans onderhoud: de binnenkant zit strak in de hippe lak met stevige schilderijen van o.a. Amy en Jimi, het houtwerk aan de  buitenkant heeft echter voor de revolutie voor het laatst een kwast gezien. En zo ziet deze hele ‘Franse’ stad er uit. Rond het belangrijkste plein staan de meeste gebouwen wel goed in de verf, maar kijk je naar binnen of zie je de achterkant dan is het een ander verhaal. En het is nog wel Unesco-erfgoed!

Cienfuegos was overigens onze eerste Cubaanse plaats met echte winkels. Wonderlijke winkels, bijvoorbeeld gecombineerd kleding-delkbedden-magnetrons. Maar ja, het was zondag dus alles was dicht. Er waren gelukkig wel souvenirkraampjes, dezelfde als in Viñales dus petten met Che, sigarenkokers met Che, T-shirts met Che...

We hebben hier wel een keten ontdekt: Cubita, Cuba’s antwoord op Starbucks. De zaak waar wij binnenstapten was een mooi voorbeeld van een verschil tussen ideeën op het hoofdkantoor en de uitvoering ter plekke. HQ had in huisstijl een leuk koffiemenu op de muur laten zetten: wel acht varianten, waarvan vier met rum; de barista-van-dienst serveerde er echter drie, namelijk expreso, capuchino en moka. We namen de moka, bij ons beter bekend als wiener melange. €1 voor twee kopjes en ook nog eens topkoffie.

Koffie is dus goedkoop, rum ook. Op de Malecon (= boulevard) is aan het begin een rumwinkeltje en daar kopen jongelui een fles om die, zittend op de betonnen kadekant, op te drinken liefst met de radio aan. Patsers komen met een koelbox vol blikjes bier: Heineken! Rijke toeristen zoals wij gaan aan de cocktails (vandaag daiquiri) op het dakterras van Palacio de Valle, een van de grote oude villa’s waarin de overheid hier tegenwoordig hotels exploiteert.

Dat Palacio de Valle is een in Moorse stijl opgetrokken paleisje met allerlei mooie ornamenten. Als niet-gast kun je hier dus cocktails drinken, maar ook eten. ‘Overheid’ betekent echter ook dat ruim de helft van de gerechten op de kaart niet voorradig is, en dat ze als een speer de gangen achter elkaar serveren. Dat kan ook, want er is een overkill aan personeel: elk tafeltje zijn eigen ober. Wel lekker, niet goedkoop.