Trinidad voor beginners

Trinidad is gesticht in 1514 door - uiteraard - de Spanjaarden. Het was toen een belangrijke havenstad, want hier verzamelden de Spaanse schepen vol schatten uit Latijns-Amerika zich voor de reis naar Spanje - de Zilvervloot! Rond 1800 voegden zich bij de Spanjaarden ook Franse suikerplantage-eigenaren, op de vlucht voor de slavenopstanden op o.a. Haïti. Op Cuba konden ze nog tot 1886 verder planteren. Er staan rondom de Plaza Mayor, ooit de slavenmarkt, nog een aantal neoklassieke herenhuizen maar Trinidad is vooral bekend om zijn vele kleine kleurige nog steeds bewoonde huisjes.

Casa Mi Cuba, ons tijdelijk thuis, is van buiten ook zo’n klein huisje: 1 deur en 1 raam. Maar binnen volgden diverse ruimtes elkaar op. Ruimte 1 was ooit de huiskamer van oma (nu dood), ruimte 2 (zonder raam) deed dienst als huisbar: een dressoir vol sterke drank en een koelkast vol andere zaken plus een notitieblokje om je consumpties te turven. Daarna volgden nog ruimte 3 - een plaatsje (daglicht!) met een trap naar huurkamer 2 - en als laatste ruimte 4, huurkamer 1. Huurkamer 2 was voor ons: een heus dakhuisje met een splinternieuwe badkamer en twee terrasjes. Vanaf die terrasjes zagen we rodepannendaken, watertonnen en andere dakhuisjes.

Het plaveisel in Trinidad verdient een aparte vermelding. In het autovrije oude centrum bestaat dat geheel uit keien en eh... niks. Die keien zijn Europees: ze kwamen als ballast mee op de Spaanse schepen. En ze maakten samen met de hitte onze stadswandeling tot een echte survival, dus de koffiecocktails bij café Don Pepe hadden we beslist verdiend.  Daar iets drinken bleek ook gevaarlijk: de mangoboom liet regelmatig zijn vruchten vallen - lachen als dat bij de buren gebeurt, minder als je er zelf eentje in de Café Marisol krijgt (wij bleven gespaard). Cafés en restaurantjes zijn hier overigens in overvloed, net als de souvenirkraampjes (petten met Che, sigarenkokers met Che, T-shirts met Che). Die kraampjes zijn van de overheid, en eerlijk waar: om half vijf pakten alle ambtenaar-handelaren hun boeltje in.

Voor het diner tipte onze gastvrouw Diani ons Vista Gourmet, een restaurantje heuvelopwaarts achter de kerk. We hadden niet gereserveerd, dus aan de buitenrand zitten was er niet bij; wij kregen het tafeltje in het midden van de zaak, pal voor de geluidbox: de hele avond Leoni Torres, spotify die zelf even. En vlak bij de vide - als je over de balustrade naar beneden keek, had je vrij zicht op de eronder gevestigde openluchtkapsalon. Maar over de vide heen zagen we de fraaie Sierra Escambray. En daaroverheen trok een stevige onweersbui onze kant op.

Na een half uur waren alle mensen bij de raamtafeltjes gevlucht en opgehokt aan andere tafeltjes, het water stroomde aan twee kanten de zaak binnen en een keer of drie viel na een onweersklap de stroom (en Leoni Torres) even uit. Maar wij zaten nog steeds lekker ruim in het midden naast de vide en aten o.a. heerlijke carpaccio van krab, en een toetje van zoete aardappel met kokos en kaneel. Cocktail van de dag was de Cubata - een Cuba Libre met een duurdere rumsoort. En dat op een steenworp afstand van die treurige kleurige huisjes.