De Waikato Expressway

De gevaarlijke branding bij Piha is een paradijs voor surfers. In het weekend komen alle coole surfdudes uit Auckland hierheen; geen wonder dus dat ze hier 's maandags moeten bijkomen. Vanochtend vroeg hadden wij het zwarte (!) strand - op loopafstand van de camping over een (serieus) palingvormige brug  - bijna helemaal voor onszelf. Het was eb, dus we konden bij een stralende zon genieten van mooie zandpatronen, ingegraven krabbetjes en geslotenoesterbanken. En we zagen de golven groeien. Voor ons plezier kwam er zelfs een surfer zijn kunsten laten zien!

Toen we tegen 10:00 uur weg reden, begon het te regenen. De Nieuw-Zeelanders hebben een laconieke houding ten opzichte van het weer; zon en regen wisselen elkaar immers op onvoorspelbare wijze af. Vandaar de Kiwiklederdracht van korte broek en slippers: prettig bij zon, snel droog na regen.

Eerste tussenstop van vandaag was onze busverhuurder. Daar kwamen we vrijwel langs op weg naar het zuiden, dus het was niet echt om. Maar wel nodig: na het allereerste uur rijden (zaterdag) kregen we de melding 'reduce oil level'. Die melding verdween na een minuut of twee weer, maar tijdens elke rit liet hij zich wel een paar keer zien, en dat vond de verhuurder geen goed teken. Storing was in een klein uur gefixt, we hadden een leuk kijkje achter de schermen en we kregen desgevraagd een extra dekbed mee. De nachten zijn koud hier.

Maar de dagen worden warmer nu we naar het zuiden rijden, en de bomen groener en er staat nog meer in bloei. Wel raar, je zou verwachten dat het op het zuidelijk halfrond in het noorden warmer is. Nee dus, hebben wij proefondervindelijk vastgesteld.

We volgden grotendeels de Waikato Expressway die, hoewel ook grotendeels tweebaans, wat ruimer van opzet is dan de wegen in het Northland. Raakten we gisteren allebei nog een stoeprand en nam Willem bijna een vuilnisbak mee, vandaag ging alles smoothly, flawless of een ander Engels woord dat ik niet kan verstaan. Dat accent hier is toch wel bijzonder.

Ik moest dan ook alle zeilen bijzetten om de gids te kunnen volgen tijdens onze tour door de Waitomo Caves, beroemd om zijn glimwormen. Maar de wormen spraken voor zich - een wonderlijke ervaring om in het donker in een bootje door het water te glijden terwijl om je heen allemaal kleine lichtjes twinkelen. Heel prozaïsch: zo lokken deze larven hun vliegende eten! Foto's maken was niet toegestaan, dus ik heb weer voor veel te veel geld zo'n romantisch bluescreenportret gekocht...

Heel bijzonder ten slotte is de camping waar we nu staan. Er zijn hier 14 plaatsen, en wij zijn vooralsnog de enige bewoners van dit parkeerterrein-met-gras-en-bomen geklemd tussen een sportveld met cricketende jeugd en het zgn. Kiwi House; dat is een vogelpark waar we morgen kiwi's mogen gaan kijken.