Kiwi's en hobbits

Het valt, ook in het Kiwi House, niet mee om een kiwi te spotten. Maar we hadden geluk! Wij waren de eerste bezoekers van de dag (want buren) en de bruine kiwi had er nog zin in; in het nachthok zat hij heerlijk te smullen van zijn schotel meelwormen met banaan. Achteraf heel bijzonder, want toen het voedertijd was en we tussen een hele schoolklas stonden te hopen op meer, liet hij zich niet zien. Het park had nog andere leuke 'endemische' vogels en we weten nu dat we bij Paihia niet de white-faced heron hebben gezien.

Ook leerden we over het (eetbare, Joke!) kiwi-ei: dat is bijna zo groot als een struisvogelei en vult voor de leg vrijwel het gehele lichaam van mevrouw Kiwi; als die op alledag loopt (dag 21) dan kan ze dus niet meer eten: geen plaats... Na de leg moet moeder aansterken en dus broedt vader. En dat dan drie keer achter elkaar. Respect!

Nadat we het voederen van de kea's en de kaka's hadden bijgewoond (googel zelf even) verlieten we Camp Kiwi. Onze TomTom heeft zo zijn eigen idee van een snelle route, en zo reden we vandaag door Cambridge, over de smalle rand van een stuwdam en langs een beeldige helling vol vergeet-me-nietjes en aronskelken.

En ten slotte kwamen we bij het beloofde land: Hobbiton, een van de filmsets van de zes Lord of the Ring-films. Ik had de laatste drie precies een week geleden in het vliegtuig nog gezien, dus de 'guided tour' was voor mij een feest van herkenning. En Willem genoot vooral van de bloemen en de moestuinen. Het gratis biertje in The Green Dragon ging er natuurlijk ook wel in.

We staan vannacht op een camping met de weidse naam Opal hot springs, en inderdaad zijn er hete baden - 37 graden, heerlijk voor de botjes. De camping was in 1974 vast heel modern; laten we het vintage noemen.