Het ruige zuiden

In de tweede helft van de 19e eeuw trokken veel Schotse boeren naar Nieuw-Zeeland, en wel naar het zuidelijkste deel van het Zuidereiland. En ze namen hun 'home still' mee - hun whiskymakerij dus. Die whisky, Hokonui, werd razend populair want het leven op het platteland was zwaar, het waait hier altijd en de nachten zijn koud. 

Begin 20e eeuw konden de kerk en diverse gegoede dames het drankgebruik van de lagere stand niet meer aanzien en alcohol werd verboden. Logisch gevolg was dat het distilleren ondergronds ging, of liever gezegd: naar buiten. Dit 'moonshining' gebeurde voortaan ergens in het struikgewas. 

In Gore zagen we hier een aardige tentoonstelling over in het Hokonui Moonshine Museum. De expositie eindigde met a wee dram of the local liquid gold, en dat was nog voor 10:00 uur. Het ging er evengoed bij ons in als Gods woord in een ouderling, dus we kochten meteen maar een flesje heerlijk rokerige Old Hokonui voor thuis; deze whisky wordt speciaal voor het museum gemaakt, en is gestookt op turf van manuka (tea tree) ipv heide. 

Het ruige zuiden zag er na dit culturele uitstapje extra zonnig uit, met overal lommerrijke schapenweiden en veel gele lupines en de zgn. New Zealand flax die meestal dienst doet als windscherm of heg. Die plant lijkt veel op een rietachtige agave, met een rode bloemenstengel uit het midden. 

Ons doel van vandaag was de kust met zijn spannende flora en fauna. En die fauna liet niet lang op zich wachten, want bij het wandelingetje naar Nieuw-Zeelands laatste houten vuurtoren (uit 1884, en hij doet het nog) lagen er zomaar twee vrijende zeehonden in de berm. En dat was geen zachtzinnige vrijpartij... Daarna zagen we over het strand beneden ons een enorme zeeleeuw naar de zee snellen - die beesten lopen toch nog best hard op die vinarmen. 

De imposante flora kwam vandaag uit zee: zeemeerminnenhaar. Dat is meterslang, leerachtige, dik, donkergroen zeewier. Het wier zit met een dikke wortel op een rots vast, en bij elke golf gaat het tekeer alsof een reuzezeemeermin boos met haar hoofd schudt. Fascinerend. We keken erop neer vanaf het zuidelijkste puntje van het Zuidereiland, slechts 4000km van de zuidpool.

Meer flora en fauna zagen we in Curio Bay, vandaag ons eindpunt. In deze baai stond 180 miljoen jaar geleden een woud, en de versteende resten ervan (boomstammen en -stronken) zijn te zien bij eb. De baai is omzoomd door flax, en daarin hebben geeloogpinguïns hun nest. We zagen daadwerkelijk twee vaderpinguïns thuiskomen van de jacht. Ademloos volgden we met z'n twaalven de eindeloze tocht van de branding naar de flax. Het zijn prachtige beesten met hun 80cm, hun roze voeten, en hun gele oogmasker. Ik ben benieuwd welke verrassingen we morgen krijgen.

Oplettende lezertjes: je leest dit verhaal een dagje later. Curio Camp had WiFi noch warm water. Maar veel natuur dus. Ook mooi.