Klein leed en kleine wonderen

In het zonnetje ontbijten, dat is heel ongewoon in Punakaiki. En toen we een halfuurtje later bij de plaatselijke topattractie waren, regende het weer gewoon. Die topattractie bestaat uit de zgn. pancakerocks, rotsen dus die eruit zien als een stapel pannenkoeken. Ook bij regen overigens erg fraai, en beukende golven - 't werd vloed - zijn altijd indrukwekkend. Extra spannend zijn de blowholes of zeegeisers: de golf slaat in een grot en door een gat bovenin die grot spuit het water er vervolgens met grote kracht weer uit. Spectaculair.

In de hoop op weersverbetering liepen we nog even de zgn. Trumantrack. Dat is een subtropisch regenwoudje dat eindigt bij de zee. Willem trok voor de zekerheid zijn regenbroek aan, en we weten allemaal wat er dan gebeurt: dan gaat de zon schijnen. Dus wij weer terug naar de pancakerocks, en met succes.

Nadeel van de zon aan de Westcoast is dat er dan meteen zandvliegen (black fly) op je afkomen. Die beestjes zijn heel klein maar ze steken erg gemeen. Ik heb - zonder overdrijven - 30 beten alleen al op mijn benen. We hebben natuurlijk onze deet (dankjewel Ben & Wilma), maar je vergeet wel eens een plekje. Nou, die vliegjes niet hoor. Ik heb nu ook een lokaal product aangeschaft, iets met tijm en amandelen dus ik geur als een gebraden lammetje.

Door afwisselend zon (met vliegen) en regen bereikten we de Southern Alpes, de hoge bergen dus. Daarin liggen twee bekende gletsjers, Franz Josef en Fox, en wij kozen voor de laatste. In een heerlijke namiddagzon konden we tot 450m voor de tong van de Fox Glacier wandelen. Die gletsjer is nog maar een schim van wat hij was: een heel kort wit tongetje en een flinke zwarte ijs-puinwand en dan een groot leeg dal met keien en een beekje. Nog in 2008 vulde de gletsjer dat hele dal - een beetje een domper dus, ook voor de gletsjer.

Maar we sloten de dag af met een avondwandeling langs kleine wonderen: de glimwormen. Die wonen hier niet in een grot, maar in een donker bos. Het was een prachtig avontuur. Bovendien bezorgden we een groep Japanners een topavond. Die waren met z'n twintigen, allen voorzien van een hoofdlampje, op zoek naar de glimwormen. En die konden de wormpjes maar niet vinden. Wij uitleggen: de lamp laag houden, alleen op het pad schijnen, goed in het donker om je heen kijken en af en toe je lamp uit doen. Nou, toen zagen ze de wondere wereld. "Wonderfull!" En zo was het.