Fjorden en zo

Onder een stralende zon reden we door het bijna Noorse landschap van het Fiordland National Park. Het zijn hier echte fjorden, uitgesleten dus door gletsjers. Maar de Nieuw-Zeelander noemen ook deze waterpartijen sounds. Vooruit dan maar.

De bekendste sound hier is de Milford Sound, een fjord tussen de beregenwoude steile hoge bergwanden en waar het bijna altijd regent. Er valt hier gemiddeld 7 (zegge zeven) meter neerslag per jaar, dat is tien keer zoveel als in Abcoude! Maar vandaag was het droog.

We waren mooi op tijd voor de cruise van half vijf en het was inderdaad een prachtige tocht. Stukjes blauwe lucht, dreigende donkere wolken, imposante rotswanden met een zwartfluwelen onderkant (mosselbanken, zo bleek), watervallen van soms 400 meter hoog. En om ons het echte natte gevoel te geven dat bij de Milford Sound hoort, voer ons scheepje lekker onder zo'n waterval door!

En natuurlijk waren daar de zeedieren. We kwamen twee keer langs een plateau vol pelsrobben die genoten van de zon die soms doorbrak. En toen de boot terugkeerde bij het begin van de Tasmanzee - hij ging de zee niet op vanwege de verraderlijke (foul!) wind - dook er plotseling een dolfijn naast ons op. Allemaal hingen we over de reling voor de mooie plaatjes. Dolf had nog een vriend meegenomen, en samen zwommen ze een poosje in ons kielzog. Wat een feest.

De prachtige foto's laten een dagje op zich wachten. De loeidure WiFi op de enige dus prijzige camping in de omtrek is buitengewoon traag​...