de zeearend

Niet één, niet twee, maar DRIE zeearenden cirkelden er boven het meertje dat het keerpunt vormde van onze fotovaarsafari. De eerste zeearend hadden we (ik!) al in de eerste tien minuten van ons gegidste tochtje gespot. Hij troonde hoog in een boom, een majestueus gezicht.

Een tweede zeearend zagen we verderop in het riet, terwijl hij probeerde een vis te vangen; dat ging hem nog niet zo goed af, dus het moest wel een jonkie wezen, aldus onze gids. Daarna kwam er af en toe zo’n vliegende deur voorbij, prachtig. 

En er was meer moois te zien. De ralreiger bijvoorbeeld: geelbruin als hij zit (dus hij valt weg tegen het riet) maar wit als hij zijn vleugels uitslaat. En de kleine zilverreiger: die heeft zwarte poten met gele voeten die je alleen ziet als hij vliegt. Natuurlijk was de kwak ruim voorhanden, en de aalscholver, en die ordinaire blauwe/grijze reiger die we thuis ook hebben.

Het was een prachtig vaartochtje. Wonderlijk om te bedenken dat hier in de Balkanoorlog vreselijk is gevochten. Servië ligt 6km verderop aan de andere kant van de Donau en het hele moeras is destijds ondermijnd. “De meeste mijnen zijn inmiddels onschadelijk gemaakt,” zegt het boekje.

We zijn trouwens wel klaar met de muggen hier. Een blokje om is geen doen, ze vallen meteen aan. Dus we doen alles met de auto, zelfs de 400 meter naar het restaurant; dat was de harde les van onze eerste avond. Gisteren en vandaag aten we bij het hippe restaurant Čingi Lingi met een fraai terras aan het water waar niemand zit, ook al staat op elk tafeltje een flesje deet…