het oostelijk resedawitje

Van een schommelbank met uitzicht over Park Žumberak-Samobor naar een bankje op een kruispunt met uitzicht op het bord naar Park Risnjak is even een overgang. Motoren en quads scheuren voorbij, en het hele dorp is aan het grasmaaien met van die gemotoriseerde zeisen. Dat laatste geluid hoorden we trouwens ook de hele zaterdagmiddag op Lagotto’s Peak, en onderweg hiernaartoe in alle dorpjes die we passeerden.

We namen natuurlijk weer de niet-snelwegweg. Die  fraaie groene route voerde voor een groot deel door Slovenië waar ze, behalve niet van hoog gras, ook niet van klinkers houden. De dorpjes hebben namen als Vrt, Grm en Grgelj - ik verzin hier geen letter van. Een lang stuk van de route ging langs de Kupa; deze rivier vormt de grens tussen Kroatië en Slovenië, en tussen weg en water staat een kilometerslang hek, voorzien van scheermesdraad. Een wonderlijk overblijfsel van een andere tijd.

Ons koffiepauzeplekje was het minuscule Krajinski Park. Het parkje bestond uit een vijver en twee picknickbanken, en de vlinders vlogen af en aan, zoals het oostelijk resedawitje. Dat beloofde wat voor straks, want ons eindpunt van vandaag was de vlindervallei van Risnjak. Daar zitten wel 500 soorten vlinders, beloven site en boekje! 

Het bezoekerscentrum was open, we kochten een tweedagenpas, kregen daar een vlinderboekje bij en uitleg hoe we moesten rijden. Door het hoge water van de laatste weken was er namelijk een brug weggespoeld dus we moesten een omweg maken. Maar even na vieren waren we dan eindelijk bij de vallei. De vlinders echter waren eh… gevlogen. Er was er niet eentje! Toch een beetje een domper. De roze opgemaakte ledikantjes maken wel weer wat goed.