de ooievaar

Buitenlands toerisme is het nog niet in deze hoek van Kroatie. Het is lekker dat het rustig is, maar de communicatie is niet altijd gemakkelijk. Onze hosts spreken gelukkig wel Engels, maar voor menig informatie- of verkeersbord en voor een enkele menukaart moeten we de hulp inroepen van de vertaalapp.  Het Kroatisch lijkt toch al nergens op: dinsdag is utorak, lipanj betekent juni en een karper (een populair gerecht want Donau) noemen ze šaran. We hadden veel plezier met de ober die niet op het woord garlic kwam, en toen uitlegde “that is where vampires are afraid of”. En onze gastvrouw schoot in de lach toen wij informeerden naar restaurant Sobe; sobe betekent kamers, het ging hier dus om een hotel-restaurant met een andere naam.

Binnenlands toerisme is er voornamelijk in het weekend. Daarom zijn de op de verschillende websites en/of in Lonely Planet vermelde bezoekerscentra doordeweeks vrijwel altijd gesloten. Hier en daar staat wel eens een kaartje van het park of een bordje dat een wandelroute vermoedt, dus daar maken we dan een foto van zodat we niet verdwalen.

Zo liepen we vandaag in ons vierde park, Lonjsko Polje, een stukje naar een bijzondere vogelkijkhut. Die was nu eens niet (wegens verbouwing) gesloten, maar onbereikbaar door de hoge waterstand… Dit park is namelijk het grootste beschermde overstromingsgebied van het hele Donaubekken. Er zijn grote kolonies reigers in diverse kleuren, en heel veel ooievaars. Die laatste hebben hun nesten gemaakt op de daken van de karakteristieke (= verwaarloosde) houten huizen in de dorpjes. 

Verwaarloosde panden hadden we wel meer gezien vandaag: leegstaande gebouwen vol kogelgaten. We zitten hier vlakbij de Bosnische grens en ook hier is nogal gevochten in de Balkanoorlog.