de gele kwikstaart

De fee Ružica en graaf Josip Jankovac zijn bekende figuren uit de geschiedenis van Slavonië, zeg maar het Drente van Kroatië. Beide verhalen werden ons gisteren in het Geo Info Center verteld.

Het verhaal van Ružica speelt zich af rond 1350. Een edelman wilde zijn vesting bouwen op de plaats waar de feeën 's nachts bijeenkwamen. Dat vonden die feeën niet fijn, dus elke nacht braken zij af wat er overdag was opgebouwd. De edelman zon op wraak en hij slaagde erin de mooiste fee (Ružica = de roos) te vangen;  hij metselde haar in in de fundamenten en de vesting kwam af. Maar op  de dag van de grote opening viel er een grote steen uit de hoogste toren en die doodde de edelman op slag. Niemand kent zijn naam nog, en de vesting staat bekend als Ružicagrad.

Die vesting is inmiddels een ruïne en daar zouden wij naartoe wandelen. De route naar het startpunt was een keurige asfaltweg, de beloofde parkeerplaats echter een BOUWTERREIN! Met pijn en moeite vonden we het startpunt maar de klim was gekkenwerk: eindeloze traptreden bestaande uit vermolmd hout gevuld met modder want regen. En dat dan straks weer naar beneden zeker. We besloten tot plan B.

In 1821 trok de oudste luitenant van het Oostenrijkse leger, graaf Josip Janković, zich na een turbulent, losbandig leven aan het Weense hof terug in de afzondering en stilte van een eeuwenoud bos, het huidige park Papuk. Daar bouwde hij een jachtkasteel; hij liet drie vijvers uitgraven en maakte zo een grote, prachtige waterval. Tijdens zijn leven bezocht de hoge adel dit park, inmiddels is het een geliefde plek voor… schoolreisjes. 
 

De schoolkinderen waren voornamelijk druk op het speelveld, in en om de vijvers was er vooral veel dierenactie:  gele kwikstaarten joegen op eendagsvliegen, muurhagedissen zonden (we hadden zon!) eh… op de muur, vlinders vlogen af en aan, zoals het boterbloempje. Ik had er ook nog nooit van gehoord.

Naar de waterval is een zgn. educatief wandelpad aangelegd, maar de bostrappetjes bleken van dezelfde kwaliteit als die bij Ružica, dus Willem maakte de wandeling alleen. Zo genoot ik in mijn eentje van de ontdekking van de westelijke smaragdhagedis (ja, er bestaat ook een oosterse). En vlak voor we thuis waren stak er zowaar een vos de D51 over, met een prooi in zijn bek.