Viñales revisited

Op het eerste deel van de 170km van vandaag zagen we dan eindelijk de beloofde wilde biggetjes langs de weg. Die zouden op het strand van Maria la Gorda rondscharrelen, maar waren daar vervangen door zo’n twintig katten. We namen voor deze tocht toch maar de hoofdwegen. Mochten we nog enige twijfel koesteren: de klapband die de (oké, oude) auto voor onze ogen opliep toen hij door een gat in de weg reed, gaf wel de doorslag.

Het wegdek van de Circuito Central was inderdaad beter, hoewel niet zonder verrassingen. We konden soms zelfs 60! Het verkeer was wel een stuk drukker, vooral met paard-en-wagens en fietsers. Tip: als je in de brandende zon gaat fietsen, neem dan iemand achterop met een grote paraplu. Tip 2: bij gebrek aan echte reflectoren kun je ook een paar cd’s (bijvoorbeeld van James Blunt) achterop je karretje spijkeren. 

De plaatsjes met schone namen als La Jarreta, Isabel Rubio en El Callejon hadden weer fris gekleurde huisjes. Turquoise is het wel bij de communisten, de stations in Siberië hadden dezelfde kleur. Spreken ze dat af of zo? In de provinciehoofdstad Pinar del Rio lunchten we uitstekend (voor €20...) in een hip tentje. Mooi plaatsje wel, veel (verwaarloosde) art deco maar geen bevrijdingsfeesten en het is nog wel 26 juli, De Dag. Feestelijker dan een grote vlag met die datum - naast de Cubaanse vlag en het iconische portret van Che - werd het nergens.

In Casa Mariposa werden we ontvangen als oude vrienden; het was dan ook dezelfde casa als vier dagen geleden. Maar ook de guitige ober van Hotel Central herkende ons meteen toen we voor ons cocktailuur-met-WiFi plaatsnamen op de veranda. En nog steeds was het braderie; dat houdt hier in: twintig kraampjes met dezelfde producten. Ik heb voor mijn eenzame sigaar toch maar een koker gekocht, met een portret van Che natuurlijk. Hasta la Victoria Siempre!