de Gobi-express: halte Kharkhorin

Het was geen grap: als ontbijt kregen we inderdaad alledrie een flink bord bami geserveerd. Met heet water, zelf hadden we wel theezakjes (Chinees en Koreaans). Daarna begonnen we aan onze laatste woestijntocht. Noch één keer een kudde kamelen en herderloze schapen en paarden.

En het moest er een keer van komen: panne. Het linkerachterwiel maakte een gek geluid, dus Munkh haalde het eraf: gruis leek het probleem. Maar na een half uur gebeurde er iets in het rechterachterwiel. Hier bleek een inmiddels van een metaallaagje voorzien steentje de schuldige. We gooiden het steentje op de eerstvolgende ovoo, als offerande.

De woestijn ging voor ons naadloos over in de steppe, met weer die schattige steppemuisjes. De kuddes schapen en paarden bleven, zoals in de eindeloze vallei waar we picknicklunchten, maar daar hoorde nu vaak een (gemotoriseerde) herder bij. We ontmoetten vandaag zelfs af en toe een tegenligger! In de 400 km die we gisteren aflegden, kwamen we om 16:30 uur twee motorrijders tegen en verder niets... 

Er kwamen ook weer koeien op ons pad, en heel veel gieren. Het bonusdier van vandaag was een paartje kraanvogels, in een prachtige vlucht. Tegen het eind van de rit bezochten we het boeddhistische klooster van Erdenezuu, een indrukwekkende verzameling gebouwen binnen een vierkant van 108 stupa's. Ongeveer de helft van het oorspronkelijke klooster staat nog overeind; de rest is vernield tijdens de Grote Zuivering onder Stalin.

 Nog een rondje museum ( Kharkorin was ooit de hoofdstad van het Groot-Mongoolse rijk) en we waren wel gesloopt. Munkh weet ontzettend veel, en deelt die informatie graag, maar we kunnen maar zoveel aan. Gelukkig was ons gerkamp vlakbij. En de dagschotel was... bami (die hier tsuiwan heet). Het restaurant was een grote (echte) ger met sjieke kleedjes en servetten. Er was nog een ander gezelschapje: een Nederlands stel met chauffeur en gids. "In een prius," schamperde Munkh.