het melkdrupje

vlak voor ons vertrek

Park Žumberak-Samobor (nummer 6) was een oase van rust na de Plitvice-meren. Oké, minder spectaculair maar dat kunnen we hebben. De reis ernaartoe was vrij hilarisch: we hadden onze boordcomputer op standje Lucinda gezet (= vermijd snelwegen), en dat neemt ze serieus. De wegen werden steeds smaller en geen enkele mapapp (ter controle) werkte nog. We kwamen op enig moment via een verlaten grensovergang zelfs in Slovenië terecht. Met volgens onze navigatrice nog twaalf minuten te gaan over een fietspadachtige weg stopten we even om - laatste strohalm - dan maar op de kaart te kijken. De prutsplaatsjes waren daar echter niet op te vinden. Een hippe locale bood uitkomst. “You’re on the right track,” zei hij, toen ik had voorgehakkeld waar we naartoe op weg waren. Kijk, dat hoor je graag.

En inderdaad: twaalf minuten later stonden wij, terug in Kroatië zonder een grens ervaren te hebben, voor Lagotto’s Peak. Het is weer zo’n wonderlijk gestapeld huisje maar dan ondersteboven; slaap- en badkamer zijn op straatniveau, een (buiten)trapje naar beneden brengt je bij de keuken waarbij een zitje is in een soort voortent, de tuin is een helling van 30 graden met aan de voet een bescheiden kunststof zwembad. KOUD, mensen - het is hier 25 graden… 

Vanaf de ligstoelen genoot ik met de digitale krant op schoot van een heerlijk uitzicht over de heuvels van het park terwijl de zwaluwen af en aan vlogen om te drinken uit het zwembad en Willem met zware apparatuur door de velden zeulde op zoek naar ons nog onbekende vlinders.

de zilveren maan

Lagotto’s zijn trouwens honden, onze gastheer heeft - naast ons tijdelijk thuis - een kennel met deze vrolijke viervoeters. De beestjes staan bekend om hun uitzonderlijke reukvermogen; het zijn geliefde truffelhonden en de Zweedse douane zet ze in als drugshond.