Parallelle universa

Los Angeles kent diverse bijzondere buurten en we deden er vandaag twee: Venice Beach en de Hollywood Walk of Fame. Die wijkjes liggen niet bepaald bij elkaar in de buurt, en LA is vrij groot dus we namen een dagkaart voor de metro. 

De metro van deze tweede stad van de USA is niet echt een fijnmazig netwerk, hij bestaat dan ook nog geen 30 jaar en veel lijnen en stations zijn under construction. Nog geen 10% van de drie miljoen inwoners maakt er dagelijks gebruik van, en eerlijk gezegd: heel snel gaat het niet. Maar toch schiet je meer op dan met de auto, je hebt geen parkeerzorgen en je ziet nog eens wat, zowel buiten als binnen de trein. 

Na een ritje van een klein uur (35km...) wandelden we van Santa Monica naar Venice Beach over de zgn. boardwalk die overigens gewoon van steen is. Het was een amusant uurtje. De winkels aan de linkerkant verkopen (made in China) en ruiken (wiet & wierook) hetzelfde als die op het Waterlooplein, maar de kraampjes rechts laten een heel andere wereld zien. Zo waren er kaartleggers, hennatatoeerders en jesusfreaks naast kraampjes met sieraden, dromenvangers en soms heel bijzondere kunst. De deur van Paviljoen 3 had vanmorgen beslist wagenwijd open gestaan, want er waren veel wonderlijke mensen op pad en dan tel ik de jongen met zijn varken aan de lijn nog niet eens mee.

Natuurlijk werd er op het belendende strand veel gesport, want de fitnessrage komt hier vandaan. We zagen ontelbare volleybalpartijtjes, een enkele basketbalwedstrijd en in de verte actieve surfers. Op het fietspad fietsten gezinnen, al dan niet gehelmd, en tussen de voetgangers dook menig skateboardende jongen en rolschaatsend meisje op.

Hierna bracht de metro ons naar het noorden van LA, naar Hollywood. We liepen de Hollywood Boulevard af, over de sterren met honderden meest oude filmsternamen van wie ik er ongeveer eenderde en Lucinda maximaal tien kende. De gebouwen langs de boulevard zijn bijna allemaal bioscopen en theaters uit de jaren dertig (art deco!), helaas verkeren ze nu in verschillende staten van ontbinding.

Op straatniveau zitten er verkopers in van souvenirs, 'adult toys' of hamburgers; de mooiste winkel was die van Scientology. Verder waren er nog drie min of meer normale bioscopen/theaters en daarnaast diverse mogelijkheden om een zgn. total nude-voorstelling te bezoeken. Gelukkig vonden we nog een aardig koffiehuis, de Pie Hole met als motto 'pie is love'.

Triest hoor - heb je een unieke geschiedenis, ga je er zo slordig mee om. Maar wij pakken morgen weer een ander universum: Disneyland!