Naar Los Angeles

We wilden niet over de highway 101 rijden, dus gaven we de TomTom opdracht om snelwegen te vermijden. Nou, dat hebben we geweten. We zagen alle filmsets van Toy Story, the Wonder Years en Stranger Things voorbij komen: gezellige suburbs met te grote auto's voor de deur en zowaar een 'garage sale'. Daarna nog wat agrarisch werk (voornamelijk aardbeien) en toen kwamen we bij de kust, onze Pacific highway 1.

Het was zaterdag en warm dus iedereen ging naar het strand. De hele weg tot aan Los Angeles stonden er in de berm auto's geparkeerd; dit was dus ruim 100 km, best veel auto's. Vanaf de weg heb je hier en daar zgn. beach acces. Dat is meestal een trappetje naar beneden, in Malibu soms tussen de huizen van celeb's door (volgens het boekje). Daar kozen wij voor onze picknicklunch (per ongeluk) voor de buurt waar Robert Redford woont. Rob was niet thuis, maar het strand was prettig.

Daarna konden we aansluiten in de file: vijf rijen dik, stapvoets over 40 kilometer. Op zaterdag. Maar op enig moment (na een plaspauze) met koffie, en met fijne muziek - zowel uit onze eigen auto als uit die van de ons omringende BMW-cabrio's, Porsches, Lamborghini's en veel, heel veel Mustangs.

Ons hotel was een ware cultuurshock. Werden wij vanochtend nog uitgezwaaid door het Indonesische dametje van de Days Inn (denk Tante Lien: goedddemiddddagggg! Lekkerrr! Nasi gorrrrengg!), nu werden wij verwelkomd door de housedreunen van de poolparty op de tweede etage van dit hippe hotel. Vanbinnen lijkt het op een (belasting)kantoor uit de jaren zeventig (meer specifiek dat in Eindhoven). Alle muren zijn gestript beton, één wand is geheel raam, alle leidingen zijn zichtbaar, er hangt verantwoorde kunst aan de muur en het meubilair is speciaal ontworpen - helemaal hip. Dat wordt een wereldse derde fase van ons reisje.