de Gobi-express: halte Tsogt-ovoo

Na een uurtje over de verharde weg gingen we dan toch echt 'off road'. Munkh volgde soms bandensporen, en vaak niets. Door wind e.d. ziet de woestijn er telkens anders uit, dus hij moest af en toe de weg vragen aan passerende schaapherders. Dat gaf ons dan weer de kans een paar mooie foto's te maken: van die herder op zijn motor, van de schaapskudde met hier en daar een geit, van de auto, van het uitzicht... 

We maakten drie seizoenen in 1 uur mee: een gure herfstwind, een flinke sneeuwstorm en een lekker lentezonnetje. Dat zonnetje bleef de rest van de dag, maar die wind helaas ook. Onze eerste serieuze stop, tevens lunchplek, was de Witte Stupa: een Grand Canyonachtige rotsformatie. We kregen niet genoeg van het kijken naar (en fotograferen van) de veelkleurige rotsen, de wisselende wolkenluchten en de diverse vogels zoals valkjes en kraaien.

 Daarna begon de grote zoektocht naar de nomadefamilie waar we gingen logeren; die nomaden staan namelijk telkens op een andere plek. Het was geen vervelende zoektocht: we zagen kuddes paarden, schapen en kamelen en als bonus een troep springende gazellen. Na wat vragen en bellen (ze hebben allemaal een gsm) kwam de zoon des huizes ons op zijn motor - hij is 13 - tegemoet, en zo vonden we de verzameling gers waar men ons verwachtte.

Er was een grote ger voor de familie, een kleinere voor opa & oma, nog een kleine voor de zoon, en een vergelijkbare voor ons. Dan waren er drie enthousiaste honden, een gemengde kudde schapen en geiten, en een stuk of 20 dameskamelen. De wc is de greppel achter de tweede heuvel, brandstof voor kachels en fornuis is gedroogde schapenpoep, stroom komt van een accu die draait op zonne-energie en water haal je met een steelpannetje uit een grote emmer.

 Gastvrouw Piambpa zat al klaar met warme kamelenmelk (waarin een beetje thee); zij serveerde later ons diner van pilav, een soort nasi met schaap. Na het melken der kamelen (door moeder en oma) volgde nog het toetje: gefermenteerde kamelenmelk, dat lijkt op karnemelk met spa rood. We vonden dit echt lekker.  Na het eten speelde het 13-jarige wonderkind nog een stukje op de paardenviool. Ik mocht het ook proberen, en ik kreeg er toch een best redelijke kortjakje uit...