het vetkruidblauwtje

We kregen een kleine cultuurschok toen we Bosnië-Herzegovina binnenreden: geen kerktorens meer maar minaretten, alle teksten in het cyrillisch, een echte paspoortcontrole, en - en dat was het ergste - nergens bereik! Google maps schee er dus mee uit, maps.me wilde ons steeds terugsturen naar Kroatië, net als onze navigatrice. Een echte ouderwetse papieren kaart bracht uitkomst, dankjewel Tom & Irma. 

We hadden tot deze route besloten om over minder snelwegen te kunnen rijden naar ons volgende natuurpark. En je ziet nog eens wat: wegwerkzaamheden natuurlijk, maar ook de fraaie grensrivier Una. Aan de zooi in de bomen kon je zien dat het water nog niet zo lang geleden zeker twee meter hoger stond. En - verrassing - er was geopende horeca onderweg! Aan pinnen deden ze niet, euro’s namen ze wel aan bij de oude molen in Jelovnik maar ik kreeg zgn. converteerbare marken terug. 

 tegenover het restaurant 

Een ander schokje was de drukte in park Plitvice. Dit park bezochten we vorig jaar in de stromende regen, dus we gingen voor een herkansing. En we hielden het droog, en dankzij de buien van de afgelopen dagen waren de watervallen goed gevuld. Na de vorige vier parken is de gestroomlijnde organisatie hier een verademing: loketten die open zijn, bootjes die varen, werkende horeca - dat heeft zo’n wereldwonder ook wel nodig.

Ook een schokje zijn de prijzen hier. Betaalden we in Slavonië een tientje voor een hoofdgerecht, hier is het meteen drie keer zoveel. De menukaarten zijn wel in het Engels, dat is ook wat waard natuurlijk.