Uitdagingen

26 juli - Natuurlijk begon het feest pas ‘s avonds. De doorgaande weg werd afgesloten en er trad een leuk bandje op. Staande bas, trompet, viool, gitaren, zo’n trommeltje met een bel in het midden, en een zanger met sambaballen. De zanger en de gitaristen deden ook nog dansjes, het was prachtig. Het nummer ‘stand by me’ werd in het Spanglish uitgevoerd, met diverse solo’s terwijl het publiek luidkeels het refrein meezong. En daarna ging het licht uit - in het hele dorp. Het feest ging dus min of meer als een nachtkaars uit.

27 juli - Er zitten twee reisdagen van 350km in ons programma, en vandaag was de eerste. Volgens maps.me moest de route in vijf uur te doen zijn, dus rekenden wij op tien; het werden er achtenhalf. Voor de zekerheid namen we voor twee stukken de autopista, kwamen we ook eens aan de vijfde versnelling toe.

De eerste snelweg was rustig, redelijk egaal maar ook een beetjes saai. Na twee uur mochten we weer secundair, gewoon voor de pret. Ook deze weg was goed berijdbaar en er was weer veel te zien aan boom & beest (ibissen, iets hermelijnigs). Het was wel druk met tractoren. In dit gebied zitten namelijk diverse landbouwcoöperaties met wervende namen waaruit veel hoop en droom spreekt. Het personeel is telkens gehuisvest in bijlmerachtige blokkendozen, turquoise uiteraard. 

Van de airco in de auto bleek eigenlijk alleen het lampje het te doen, dus we reden veel met alle ramen open. Zo konden we bovendien als echte Cubanista’s het achteropkomend verkeer met een sierlijke zwaai gebaren dat ze ons mochten inhalen. Kregen we een toetertje als dank - denken wij. 

Er kwamen enkele uitdagingen op ons pad, zoals in het stadje Alquizar dat geheel opgetrokken leek uit oranje leem, ook de wegen. Hier hadden alle zijwegen diepe goten die dwars op de hoofdweg liepen. Lucinda hobbelde ze keurig over. Ik kreeg de uitdaging van de gatenkaas: de laatste 20km tot de tweede autopista waren dramatisch. Dit stukje kostte ons een uur, en hoewel we dat hadden ingecalculeerd was het hard werken.

Lucinda tweede uitdaging was de U-turn op de snelweg. Wegbewijzering is op Cuba schaars, niet zo vreemd dat we de beoogde koffiestop plus gewenste afrit misten (we hadden aan het begin de oprit ook al gemist). Nu is het hier op de snelwegen griezelig rustig, en de middenberm bestaat vaak gewoon uit asfalt, dus draaien maar - geen bloed, wel zweet en bijna tranen. Maar na de heerlijke koffie met als roerhoutje een stukje suikerriet was het leed geleden. Bovendien werden we bediend door een schattige oudere heer die mij een zoen gaf bij het afscheid. “Hij was ook van jouw leeftijd,” zei het brutale kind. Was niet zo, maar zijn auto was dat wel - daar stond de onze naast, zo bleek.

Eindpunt van vandaag was de historische Varkensbaai, in een plaatsje van niks maar in de buurt van snorkelmogelijkheden. Er is hier 1 behoorlijk restaurant, Tiki, en daar eten dan dus ook alle 50 toeristen. Op het beste tafeltje moesten we een kwartiertje wachten aan de bar met een cocktail (vandaag de canchanchara). Maar toen zaten we ook pal aan de baai , waar we genoten van het door prachtige bliksemschichten verlichte uitzicht.